Silahlar sussun, Uludere son olsun

Güvenlik ve asayiş eksenli politikaların Uludere örneğinde olduğu gibi sonuçlar doğuracağı malumdu.

En nihayetinde güvenlik ve asayiş politikalarının ana fikri, “Önüne geleni vur” şeklindedir. Tarih bize güvenlik ve asayişe sarılan politikalara tevessül etmiş siyasetçilerin açtığı belaların neler olduğunu fazlasıyla öğretti.

Bu politikaların sonucu olarak, ortaya Cumartesi Anneleri çıktı. Bu politikaların sonucu olarak, bir gece evlerinden ansızın alınıp, götürülen ve bir daha da haber alınamayan insanların dramı çıktı. Boşaltılan binlerce köy, faili meçhule kurban gitmiş binlerce insan… Seçeneksiz kalmış genç insanların kurtuluşu dağa çıkmada bulması… Ve bu minvalde, hayatının henüz baharında olan yirmili yaşlardaki asker gençler… Anadolu coğrafyasının dört bir yanı henüz daha dolu dolu aşık bile olamamış gencecik askerlerin tabuta sarılı bedenleriyle doldu.

Her ne hâl ise…

Geride acılara bezeli bir otuz yıl kaldı. Çözüm mü?

Açılım sürecinden umutluydum. En azından, en kötü hali ile bile olsa PKK’yla yapılan görüşmelerin sonucunda bir şekilde bir anlaşma sağlanacak ve artık insanlar ölmeyecekti umudunu fazlasıyla taşıyordum.

Olmadı…

Habur’da ki sevinç birilerinin kanına dokunmuştu…

“Terörle masaya oturulmaz”, “Teröristlere gösterilen ilgiye bakın”, “Teröristlerin ayağına gidip mahkeme kurdular” ve daha daha neler…

Savaş ve terör tacirleri… Devlet kutsama yarışında en ön saflarda bayrak taşıyanlar…  Devlet gailesini, Demokrasi ve insan hakları kavramlarının üzerinde tutanlar…

Buyrun…

Habur hadisesinden bu yana bakın kaç insan yaşamını yitirdi? Kaç aile tarumar oldu? Onur Öymen mecliste esip gürledi ve alenen, “Topla, tüfekle bu işi çözün” minvalinde fetva verdi siyasal iktidara. Bu gün geldiğimiz noktada siyasal iktidarı da yanlarına aldılar. Demokrasi ve insan hakları gibi ulvi kavramlar hak getire oldu.

Sonuç mu?

Alın size sonuç…

Bu sonuçtan daha da mutluysanız, o mutluluğu tepe tepe kullanın.