Sılam sensin

Dışarda kar yağıyor odamın duvarları ıssız,
Sevdiklerim özlemle aklıma düştün yine;
Şiirime damlıyorsun ‘’Yorgun kalemimden,
Mısralarıma dökülüyor hüznüm;
Seni nasıl arıyorum
Nasıl bir bilebilsen Anne!..

En son çareyi satır, satır yazmakta buldum.
Kara kışta hasretle depreşen isyanımı,
Aç sokak kedileriyle paylaştım zaman zaman;
Issız kaldırımların titrek sokak lambalarında
Teselli aradım kar tanelerinde
Hayalinle yürüdüm gecenin bir vakti !..

Ellerim soğuk kabanımda yanız adam kimliği,
Fener yolu, Selami çeşme ver elini Caddebostan…
Bu şehir yaşanacak yer değil, sanki hüsran demliği,
Öylesine yürüyorum kırık, dökük duygular;
Duygularım kara kışa teslim
İstanbul gurbet yaşamın gerçeği…

Bilirim anne şefkat, vefa sendin, sevgi sen,
Kuş olup uçsam yanına sarılsam boynuna,
Şefkatle bakan gözlerine kavuşsam,
Bir duyabilsem diyorum, o vefalı sözlerini,
Başımı dizine koyup
Gamsız kedersiz uyuyabilsem!

Kar, fırtına, soğuk kararttı umutlarımı
Kuşlar tünerken on bir şubat gecesine
Topladım yıllarca yazdığım şiirlerimi
Onca gurbette yaşanan hüzünlerin aksine
En içten dost en iyi arkadaş
Gerçek sılam sendin Anne…

Yorgun Kalemim