Şimdi büyüdüm

Annemi 18 mart 2008'de kanserden kaybettim. Benim için çok büyük acıydı, kendimi o an yanlız hissettim. Aslında iki kardeşim ve babam vardı ama annemin yerini hiç kimse alamazdı. Bir müddet kendimi buz kalıbının içinde dondurdum, yıkılmamalıydım, ağlamamalıydım çünkü; kırk gün boyunca evimiz kalabalık gelen gidenin haddi hesabı yoktu, ben büyük abla olarak evin anasıydım sorumluluk bendeydi. Derken mayıs ayı geldi yani anneler günü; ilk defa kutlama yerine ağlayarak geçirdik o günü. O kadar zordu ki ve o kadar yanlızdım ki kalbim titriyordu. Anneler gününün bu kadar acı vereceğini hiç düşünmemiştim, zaten insanoğlu ölümü başa gelince anlıyor ama iş işten geçmiş oluyor maalesef.

Şu an acıların en büyüğünü yaşadığımı düşünüyorum, iki tane yavrum var rabbim onların acısını göstermesin annemin acısını unutturmasın inşallah. Zaman en büyük ilaçtır diye düşünüyorum ve herşeyi zamana bırakıyorum elbet acıyı veren sabrını da verecektir. Hayat böyle birşey sanırım; acısıyla ve tatlısıyla....