Şimdi Çocuk olmak

İnsanların görüşleri zamanla değişiyor. Henüz okula başlamadığım 1960'lı yılların ortalarını düşünüyorum, ilkokula gittiğim 1970' li yılların başlarını düşünüyorum. Bir de 1970'li, 1980'li yılları düşünüyorum. Zaman insanları ne kadar da değiştiriyor.

1960'lı yıllarda ''eti senin kemiği benim'' mantığı ile öğretmene teslim edildik. Öğretmene mutlak bir itaat vardı. Hem veli, hem öğrenci öğretmenin her dediğini harfiyle uygulardı. Çünkü öğretmen öğrencinin iyiliği için çalışırdı.  Art niyet düşünülmezdi.

Biz çocukların gözünde ise, öğretmen erişilmez bir varlıktı. Her şeyi bilen o, hata yapmayan o, kötü söz söylemeyen o,  giyimine, kuşamına, konuşmasına dikkat eden o. Tam bir idol.

           

Fakat, o dönemin en acı bir yönü vardı. DAYAK ! Bazılarına göre şartlar öyle gerektiriyordu. Tabi ki bu durum her öğretmen için geçerli değidi belki ama yine de o dönemlerde okuyanlar daha çok ''okşandıklarını ! '' hatırlayacaklardır. Öğretmenleri masasında muhakkak bir ''kızılcık sopası '' bulunurdu.

Dersini yapmadın '' dayak '', okula geç geldin ''dayak '' saçını kestirmedin '' dayak '' ve '' tren yolu''. Velhasılı kelam yanlış hareketlerin sonu genellikle '' dayak ''.

Yanlız bu dayaklar zannetmeyin ki öğrenci ve velide ters etki yapıyor. Asla!  Birçok insan tanıyorum ki şimdiki konumunu ilkokul öğretmeninden yediği tokata bağlıyor.

İlkokulda okurken babamıza öğretmenimizi şikayet ettiğimizde bir de babamızdan azar işitirdik. Öğretmenin vurduğu yerde gül biterdi çünkü.

Ortaokulu ve liseyi okuduğumuz yıllarda sınıf geçmek çok zordu. Sistem şimdiki gibi ''geçmek '' üzerine değil, '' kalmak '' üzerine kurulmştu. Beraber başladığımız bir çok arkadaş yarı yolda kalmıştı. Onun için o dönemde liseyi bitirmiş olanları bugün üniversiteyi bitirmiş sayıyorum.


 
Şimdi ben de 30 yıllık öğretmen oldum. Hayatım  bir film şeridi gibi gözlerimin önünden geçiyor. Gerçekten zaman her şeyi değiştiriyor . Biz de ara sıra yanlış hareketler yaptık. Şiddet hiç bir zaman çözüm değil . 

Sevgi,  saygı, anlayış her şeyin ilacı. Onun için şimdiki çocuklar çok şanslı. Öğretmen hem ann , hem baba,  hem arkadaş,  hem iyi bir sırdaş.

Keşke şimdi çocuk olsaydık.

Ne dersiniz?