Şimdi İstanbul’da olmak vardı

Ekranlar kırmızı, kırmızının en güzeli, beyaz, beyazın en beyazı. Kırmızıyı beyazı uzaktan görmek yetmiyor, şimdi İstanbul’da olmak vardı.

Şimdi İstanbul’da olmak vardı, yüzbinlerle bütünleşmek, onlara artı bir olmak. Bağırmak içinden geçenleri, tutmak bayrağın bir ucundan, görmek gerçek kalabalıkları kendi gözünle.

Güneşte yanmak, yağmurda ıslanmak, üşümek, terlemek, yorulmak ve bilmek neden yorulduğunu. Bilmek o yorgunluğun boşa gitmeyeceğini.

14 Nisan’da Ankara’da gördük umutların bitmediğini ve İstanbul yanıltmadı 29 Nisan’da... Çağdaş ve laik bir Türkiye için umutlarımızın tükenmediğini gördük...

İstanbul’a gidemedim ama kalbim orada, Tandoğan’dan Çağlayan’a selamlarımı gönderiyorum Özdemir Asaf’ın dizeleriyle (1).

Ülkemi ne kadar sevdiğimi, onun için endişelendiğimi, yalnız olmadığımı gördükçe ne kadar sevindiğimi herkes bilsin istiyorum, bunun için yazıyorum. Çağdaş ve laik olmadan demokrasi olmayacağını herkes öğrensin istiyorum.

Balkonumda bayrağım, karşımda televizyon ekranı, önümde bilgisayar klavyesi yazıyorum: Şimdi İstanbul’da olma vardı.

(1) Tandoğan’dan Çağlayan’a selam gönderiyorum: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=37643