Simsiyah gece

Simsiyah bir gecenin en kuytu yerinde buldum seni. Sen geceden daha karanlıktın sanki. Gözlerim alıştıkça bu karalığa daha çok hissetmeye başladım tenini. Daha da yaklaştım aydınlığa kavuşabilmenin cesaretiyle. Öyle kaptırmıştım ki kendimi, tökezledim farketmeden. Bilseydim düşmemem için elimden tutacağını, çakıl taşlarıyla doldururdum oysaki yolları...

Bırakmadın elimi, şaşırdım. Uzaktan öyle ruhsuz, taş gibi duruyordunki, ellerin avuçlarımdayken farkettim kalbinin ateşini. Artık bu sıcaklıktan kopmaya dayanmazdı yüreğim. Ellerin bunca şey anlatırken, kalbin kimbilir ne destanlar yazıyordur diye meraklanıp dayadım başımı göğsüne. Adımı duydum her atış sesinde. Nasıl bırakırdım bu melodiyi artık? Dua edebildim sadece sonsuza dek sürsün bu şarkı diye...

Öylece uyuyakaldım koynunda. Düş mü gerçek mi ayrımına varmamak için sımsıkı kapadım gözlerimi. Ölene dek bu rüyayla yaşamak istedim kollarında. Tesellim saçlarımda gezinen parmakların oldu. Gerçektin işte, dokundukça güzelleştiriyordun her saç telimi. O zifiri karanlıkta senin için parlayan siyah gözlerimden sonra, saçlarımda ayak uyduracaktı bu dansa...

Açtım yeni bir hayata gözlerimi. Işıl ışıl, delice parlak bir günaydınla buldum seni yanımda. En kıymetli taşlardan daha ışıltılı duruyordun işte yanıbaşımda. O simsiyah gecede bırakmadın beni. O aşkla dolu yüreğin sabahı etmişti. Hala tutuyordun ellerimi, anladım o vakit beni hiç terketmeyeceğini...