Sinir buhranları ve yarattığı fırtınalar

Sinir buhranları ne acayip şeyler. İnsan kendini tanıyamıyor yaptıklarına bakınca. Ağzından çıkan sözlerin hiç kendine yakışmadığını düşünüyor geriye dönüp baktığında. Oysa içinde uyanan o vahşi yaratık insanın ta kendisi belki de.

Bu aralar o fırtınalardan çok zarar gördü yaşamım. Neden bilmiyorum ama hayatımı bir kenardan bir kenara sürüklüyor bu sinir fırtınaları. O fırtınalardan biriyle şehir terk ettim, yine o fırtınalardan biriyle terk ettiğim şehre dönmeye çalışıyorum. Ne garip insanoğlu, hayatını birkaç anlık sinir buhranlarıyla kökten değiştirebiliyor. Oysa bir restoranda yemek söylemek için menüye dakikalarca bakıyor.

Restoranda yiyeceğimiz yemeği seçmek için harcadığımız vakti hayatımızla ilgili kararlarda da harcasak belki de böyle fırtınalardan bu kadar çok zarar görmeyeceğiz ama olmuyor işte. Bazılarınızın "eğer öyle davransak hayatımızda kendimize ayıracak vaktimiz kalmaz" dediğinizi daha bu yazıyı yazarken duyabiliyorum ama bundan on beş dakika önce geçirdiğim sinir buhranında yaptıklarıma dönüp bakana kadar emin olun bende sizin gibi düşünüyordum. Ama artık diyorum ki "hayatımızla ilgili kararları verirken de kendimize zaman ayırmış olmuyor muyuz?"

Hayatın bize oynadığı oyunları şöyle bir dursak, izlesek belki çözeceğiz ama hayata öyle bir kaptırmışız ki kendimizi hayatı izlemeye vaktimiz kalmıyor yaşamaktan. Hayatın sokaklarında öyle bir trafik var ki, sıkışmış, bekliyoruz bir ömür ama farkında değiliz olayın, trafiği izlemeden bekliyoruz akışını.

Öyle garip ömürler yaşıyoruz ki ne hayatımıza vakit ayırabiliyoruz diyoruz ne de vakit ayırmaya çalışıyoruz. Bile bile bu fırtınalara atıyoruz kendimizi ve bu sinir fırtınaları hayatımızı oradan oraya sürüklerken hayatımızı harcıyoruz.