Sinirlendiğinizde bu öyküyü hatırlayın

Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktığında, üç yaşındaki oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle kamyonunun kaportasını mahvettiğini görmüş. Hemen oğlunun yanına koşmuş ve çocuğun eline çekiçle vurmaya başlamış. Biraz sakinleşince oğlunu hemen hastaneye götürmüş. Doktor, çocuğun kırılan kemiklerini kurtarmaya çalıştıysa da elinden bir şey gelmemiş ve çocuğun iki elinin parmaklarını kesmek zorunda kalmış. Çocuk ameliyattan çıkıp gözlerini açtığında, bandajlı ellerini fark etmiş ve gayet masum bir ifadeyle, “Babacığım, kamyonuna zarar verdiğim için çok üzgünüm.” demiş ve sonra babasına şu soruyu sormuş: “Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?” Babası eve dönmüş ve hayatına son vermiş... Birisi masaya süt döktüğünde ya da bir bebeğin ağladığını işittiğinizde bu öyküyü hatırlayın. Çok sevdiğiniz birine karşı sabrınızı yitirdiğinizi anladığınızda, önce biraz düşünün. Kamyonlar onarılabilir, ama kırılan kemikler ve incinen duygular hiçbir zaman onarılamaz. İnsan hata yapar. Hepimiz hata yaparız. Fakat öfkeyle ve düşünmeden yapılan şeyler, insanı sonsuza kadar rahatsız eder. Harekete geçmeden önce durun ve düşünün. Sabırlı olun. Anlayış gösterin ve sevin.

Öfkelendiğimiz zaman öfkenin bizi ele geçirmesine müsaade etmeyelim. Kontrolsüzce yapılacak bir davranış, söylenecek bir söz, daha sonra çok pişman olabileceğimiz durumlara kadar sürükleyebilir bizi...

Öfkelenmeden evvel, buna sebep olan ya da olabilecek durumları ele almak, mantıklı bir yaklaşım olacaktır. Çoğu öfkelenmeler, karşımızdakilerle gereken iletişimi sağlayamamamızdan kaynaklanır. Sorunumuzu, derdimizi, beklentilerimizi karşıdaki kişiyle doğru bir şekilde paylaşabilirsek, konuşarak asgari bir ortak nokta bulabilirsek, hoşgörü, sevecenlik, empatik tutum ve anlayış içerisinde olumlu mesajlarla iletişim sağlayabilirsek, öfkeye neden olan birçok etkeni de ortadan kaldırmış oluruz.