Sınırötesi harekat ve çığlıklar!

Hava harekatından sonra kara harekatı da başlatıldı.

Bir ülke elbette kendine yönelik saldırılar karşısında gerekeni yapmalıdır. Ama bu saldırılarıların kökenine, nedenlerine bakınca, Türkiye'yi yöneten politikacıların son 30 yıldaki açık başarısızlığı görülebilir. Yanlış fikirler, yanlış yöntemler, yanlış uygulamalar ve ölümler, yok oluşlar, mahvoluşlar.

Bütün bunlar bir kenara da...

Kişisel düzeydeki insanların söylemlerine baktığımızda da üzülmemek elde değil.

Bir yok etme, öldürme, imha etme haykırışları ve çığırışları hakim durumda.

Oysa gerçekten böyle mi olmalı?

Bir çatışma kaçınılmaz olsa bile, şu ya da bu nedenle, sosyal bir olgu haline gelmiş olan bu, ülkenin insanın birbirine düşüren sorunlardan dolayı üzülmek gerekmez mi?

Bu kan gölünde yüzmekten zevk almanin nidaları olan bu haykırışlar, hiç iyiye alamet değil, sorunlu fikirlerin, yeniden doğmuş uzantıları. Öldürmek, yok etmek, imha etmek nasıl sevinçle karşılabilir?

Hele hele bu yanı başında, sokağında mahallende oturan birilerinin kanından ve canındanken!

Suç suçtur, cezası kanunla belirlenmiştir ve ceza da bir haktır ve hakkın dağıtımı adalettir.

Ama, ölüme, yok oluşa, mahvoluşa sevinç naraları atmak sağlıklı bir ruh hali midir?