Sıradan insan

Sıradan insan olmak kolay değil. Bunu uzundur düşünüyorum. Sıradan insan olmak için öyle çok kanunlar, kurallar var ki; bazen ötekiler hiç beklemediğim anda ortaya çıkıveriyorlar. Ötekilerin aşırılıklarını kapatmak için yazmayı deniyorum. Bazen çok neşeli, bazen çok kuşkulu, bazen çok âşık, bazen çok hüzünlü, bazen çok kıskanç, bazen çok duygusal, bazen çok hırçın, bazen çok kızgın, bazen çok kırgın, bazen çok haklı, bazen çok haksız, hatta bazen çok mutlu. Bütün çok olanları törpülemek gerekiyor ki sıradan kalabileyim.

Ötekilerle başa çıkmak zor olabiliyor. Diğer sıradan insanlar gibi kurnaz ve sinsi olabilirdim. Çerçevem izin vermiyor. Çok kalın oymuşum veya çevrem çerçevemi kalınlaştırmış. İyi ve doğru üzerine de düşünmeye kalktım haddim olmayarak. Bütün ötekilerimin ayrı ayrı tanımları var. Bütün ben, yaşadığım çevrenin çerçevesinde iyi ve doğru olmak zorundayım. Halbuki çırılçıplak denizde yüzmenin nesi yanlış, nesi kötü, değil mi? Ötekilerimden pervasız ve özgür olanı bunu çok doğru olduğunu söylüyor. Giyinmek kimin buluşu? Doğumumuz çıplak, ölümümüz çıplak. Sonra neden bir kadın ille de 90-60-90 olmalı estetik anlayışına göre?

Küçük isyanlar bunlar; hep gri hücrelerde dolanıyor, açık açık ortaya çıkamıyor. Diğer bir yanım ise çırılçıplak yüzen birisini görse, utançla yüzünü başka tarafa çevirir. Belki de gizlice, kimseye göstermeden izler başka bir yanım. Üstelik başka bir yanım da yargılar çıplak olanı, ayıplar. Diğeri alay eder çıplak bedenin uygunsuzluğu ile. En sonunda haklı olarak, meditatif yanım, dualite dünyasından atlayıp gidebilmek için, iyi ve kötünün aynı anda olması gerektiğini kabul edip, gözlerin kapar ve ışığı görmeye çalışır. Hayaller dünyasına girip de bu dünyayı red etmeye hazır yanımı bastırmak için yazmaya başlar diğer yanım...

Sevgilerle herkese...

Resim: www.sofiatopia.org/maat/inun.jpg