Sırt ağrılarım...

Uzun zamandır çektiğim bir hastalık bu. Daha doğrusu bazı doktorların söylediğine göre, somut bir şey bulunmazsa bu teşhis konuyormuş. Fibromiyalji deniliyor. Eğer aklımda yanlış kalmadıysa ismi bu.

Kaslar kasılıyor omuzdan itibaren ve sırtınızda belinize inen tonlarca yükle geziyorsunuz kısacası. Tetikleyicisi de stres tabi. Hayat tarzımı değiştirmem gerekiyormuş. Bol egzersiz de tavsiye edildi. Ama ben zaten bütün gün koşuyorum ki. Artık yürümeyi unuttum desem yalan olmaz.

Şimdi sırtımdaki ağrıdan şikayet ediyorum sanmayın sakın. Kesinlikle etmiyorum. Çünkü o ağrı benim bugün ne kadar çok koştuğumu ve ne kadar hayatın içinde olduğumu da kanıtlıyor bana. Bir taraftan iş, güç çocuklar derken; diğer taraftan yardım kampanyamız.

Bu kadarcık olsun artık. Ne de olsa geceler bana ait. Dinlenirim diyorum.

Artık sırtımdaki ağrı eşittir umut oldu benim için. Koştuğum kadar ağrıyor, ama koştuğum kadar çok insana ulaşmama sebep oluyor aynı zamanda. Ve damla damla geri dönüyor bana umut olarak.

Daha yapacak çok şey var. Yani sırt ağrım artarak devam edecek demek bu. Aynı zamanda umutlarım da aratacak diye bir önermeyle yükleniyorum beynime. Beynim bu önermeyi kabul ediyor, sırt ağrıma ‘’sen şimdi sus bu daha önemli’’ diyor.

Öyle ya benim artan ağrım, birilerinin azalan acısıysa buna değer!

Benimki nasılsa öldürmüyor, zaten hayatta bu olmazsa başka bir şey bulup sürüneceğiz yine. Beni süründüren da sırt ağrım olsun!

Umudum oldukça sırt ağrım da olsun...

Sırt ağrılarımın sonuca ulaşması tek duam....