Şişli'de rastladım ona.

Şişli’de rastladım ona. Kaldırımın kenarında , bir taburenin üzerinde öylece duruyordu.
Yerinin orası olmadığını biliyormuşcasına duruşu biraz mahcuptu.
Dayanamadım , o mahcupluğunu paylaşmak istedim; resmini çektim. Gülümseyerek bana teşekkür etti sanki. Benim , yine anılara gideceğimi çoktan anlamış gibiydi.

Çocukluğumda buna benzer bir radyo odamızın yüksekçe yerinde , tam köşede, tahta raf üzerinde dururdu.
Raf örtüsü ve radyonun üzerindeki örtü ablamın el marifetiyle ördüğü dantel bir örtüydü.
Ağır başlı duruşuyla, beklenen ve dikkatle izlenen ajans haberleriyle devlet otoritesinin simgesi gibiydi . Babam’’susun ajans dinleyeceğim’’dediğinde put kesilirdik. Bizden çıt çıkmazdı. Babamın dinlerkenki öfkesini, sevincini seyrederdik zaman, zaman.

Her açılıp kapanışında da İstiklal Marşı çalması onun bu ağırbaşlılığını bir kat daha arttırıyor gibiydi.
Radyoda fasıl heyetini çocuk aklımla olacak, pek sevmezdim.
“Mikrofonda Tiyatro”, başladığındaysa akan sular dururdu ve hemen dibine oturur dinlerdim. ’Tiyatroyu sevmem ta o zamandan gelir.
’Arkası yarın ‘’sabahlarımın sultanıydı. Hikayenin ertesi gününü iple çeker, hayalimde senaryosunu yazar, yönetmenliğini yapardım. Nasılsa ''olmadı sil baştan''diyenim yoktu ;))
‘’Pirelli lastikleri sunar’’ anonsunu duyduğumda yuki’nin maceralarına gülmek için hazırlanırdım. ’’Orhan Boran ve yuki’’ her anonsun ardından hemen başlar ve kısa sürede biterdi. Kızardım. Her hikayesinde mutlaka alınacak bir ders olurdu, aklıma yazardım.

Hey gidi günler hey ! nerden nereye....şimdi hayal meyal bırakmadı bizde televizyonlar...içi dışında her şeyin.