Sıvıdır benim kalbim neyleyim

“Görkemli bir taş heykel değilim.
Evreni donuk gölgelere dönüştüren
Uzak bakışlarla bakamam dünyama ve ulusuma
Bahar kelebekleri takılsa da bazen usuma
Kar soğuklarında elleri donan
Linçlerin ve kurşunların hedefi olan
Çocuklar girer kâbusuma.”

“Bir sıvıdır kalbim neyleyim!
Ateş ölçerle ölçseniz o tek yapraklı
talihsiz yoncayı,
Bir magma sıcaklığı eritir cıvayı
Tüm mutluluklar yanlarında getirir
Yüzlerce ’acaba’yı
Kuşku genetik kodlarımda gizli
Yalan virüsüne karşı tüm hücrelerim
Artık şartlı refleksli
Öyle çok yaşadım ki aynı deneyleri
Kuşku duymak şimdi bir insanlık görevi”

“Sıvıdır dedim ya kalbim
Taş heykeller üşümezken hiç
Ben mazgallarda uyuyan bir çocuğun
Ya da anaları zehirlenen
yavru köpeklerin çöplük kedilerinin
Derileri diri diri soyulan bebek fokların
Ve varlıklılar için onlara bırakılan onca yokların
Hasretini, öfkesini, lanetini
Dünyanın tüm limanlarına çarpan,
Dev dalgalarımda hissederim.
Sıvıdır benim kalbim neyleyim…”