- Kategori
- Şiir
Siyah Beyaz Kare
yaşayan gözükenin altında,
görülmeyen çöküntüydü
arzu körlüğü
olmaz hayâldi bizimkisi
yoksun şimdi
sesinle örülmüş
kâbuslardan uyanıp
yaratılamayan, ayak seslerini
gezdiriyorum usumda
içinde, en çok
sen olduğun saatlerin
zaman dilimlerini sayıyorum,
durma derken
sarı bir akşam ışığından yansıyor yüzün
içimin buz kesiğinden düşüyor ismin dilime
yine de
gönül haritamda, korku körlüğünde geçsem de yolunu
silemedim izini / geçemedim gözlerini
beklenen bir beyaz hayal değilsin oysa
içimdeki sevinçli bekleyişler tükendi çoktan
ama, ruh çırpınışlarımda o iç sızı, yerli yerinde durmada
anladım ki,
ben dünlerle bahtiyarım şimdi
gölgeli yarınlarıma, dağınık akşamlarımı
tekinsiz karanlıklardan topluyorum günümü
halâ ağır tende, gece yoğunluğu
gökteki yıldızların, görkemli raksı sürmede üzerimde
ancak, meyil vermiyorum uzak düşlere
akşam da baksa, kör topal da olsa, sürüyor bu rüyam
çoktan hatırası oldun bu aşkın
ne kadar oynasam da aynayla, değişmeyecek görüntü
hep kısa kalacak gölgen
beni benden çalamayacaksın artık
kendine başka çıraklar bul
kıyılarımdan çekip çıkardım seni
zararsız/ saklımda, en ücra köşemdesin
yalnızca bir fotoğraf karesisin, siyah beyaz
3 Nisan 2010
Hâdiye Kaptan
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.