Siyah-beyaz yıllar

Memleket deyince aklımıza hasret geliyor çoğu zaman. Ayrılık geliyor, özlem geliyor, hüzün geliyor.

Oysa memleket deyince akla ilk 'insan olmak' gelmeli, 'adalet' gelmeli, 'vicdan' gelmeli. Mutluluk gelmeli, sevgi gelmeli. Çocukluk aşklar gelmeli, sevgili gelmeli ve gözleri dolmalı insanın. Hatta yaşlar akmalı kirpiklerin arasından.

Memleket deyince benim aklıma, doğduğum ev geliyor ilk önce. Daha sonra, merhum olalı çeyrek yüzyıl geçtiği halde sık sık ruyalarıma giren, doğru insan olmanın ne demek olduğunu bana öğreten çok sevdiğim, amcamla birlikte uzun yıllar geçirdiğim manifatura mağazamız aklıma geliyor. İlginçtir, bi dönem kendime ait olan mağazam pek aklıma gelmiyor memleket deyince. Üstelik kazanç elde ettiğim adres olduğu halde.

Otuzsekiz yıl önce o mağazada, şimdi hayatta olan amcamla, transistörlü radyo ve 'facit' marka hesap makinesi ile birlikte çekilmiş siyah-beyaz fotograf duruyor masamın sol yanında. Dığer yanda merhum babam-amcam ve kardeşlerimin fotografları var.

Radyonun hayatta olmadığını biliyordum. İzini sürdüm hesap makinesinin, hayatta olmalıydı. Amcamdan rica ettim, tereddütsüz verdi bana.

Rutubetli bir yerde, küçük çuval içinde bulunan makneyi kucağıma aldığımda önce sevindim, ardından hüzün yaşadım.

Şimdi o fotografın yanında orijinal olarak yorgun-solgun şekilde masamda duruyor.

Ona baktıkça kendimi görüyorum. Doğruluğu görüyorum, adaleti-vicdanı görüyorum. Merhum amcamı görüyorum.

Ne hesaplar yapmıştır o makine bir bilseniz. Kırk yıl yorulmadan bıkmadan ne rakalar toplamıştır bir bilseniz.

Kimleri hayata hazırlamıştır bilemezsiniz.

Memleketim yanıbaşımda, masamda.

Memleket deyince aklıma hesap makinesi geliyor artık...