Siyah ve beyaz

"Ne beyazı olabildik senle hayatın, ne de siyahı.
Grisine takılı kaldık.
Ne baharı yaşadık alabildiğince çoşkulu,
Ne kışa teslim olduk.
Ne dışında kalabildik çemberin ne içine dalabildik" demiş internette dolaşırken okudum bu şiirin dizelerini bir slayt eşliğinde...

Satırları istemeden ortak olmuş duygularımıza ve dile getirmiş siyah ve beyazı....

Hatırlarsan bizde hep hayatın grisinden bahsedip beraberce renklendirmeye doğru yürümüştük, biliyorduk ki en azından belki tozpembe olmayacaktı en azından biliyordum ben ama renklenecekti.Sözünü ettiği bahar ise ikinci baharımız olacaktı.Bir cumartesi ikinci bahar şarkısını fısıldarken birbirimize konuşmuştuk kış yaşatmayacaktık gönlümüzde...

Ama NERDE!...

Okurken düşündüm okurken aklıma geldi sessizce... Hiç düşünmeden aldı götürdü beni geçen ama aslında hiç geçmeyen, biten aslında bitmesini kabullenemediğim zamanlara... Gitmeni istediğim , gitmeyi istediğin zamanlara...

Biliyordum bu kadar kolay olmayacağını biliyordum kolayın çok hafif kalacağını bilerek istedim kendimce ve sana bir şans vermek istedim belki olabilecek diğer yaşamlarımızda...

Ne sen beyaz, ne ben siyah olmalıydık ne de birleşip gri toz pembe olmalıydı yeni doğmuş bir kız çocuğundaki pembe simgesi olan masumiyet gibi...

Şimdi ümitlerimiz yeşerecek belki başka kalplerde ve bedenlerde... Ama ben ne beyazı unutucam nede siyahı, ne baharı nede kışı... Gönlümü hep sonbahara endeksleyeceğim. Düşen yapraklar temizleyerek yağan yağmurlarla tekrar yeşerebilmek için, ya da yazı yanıp kavrulmak bütün yaprakları ve süpürmek bir çırpıda...

Ve tekrar üstüne baharın ilk kıpırtılarını hissetmesini bekleyerek geçirecek zamanlarımızı...