Siyahla beyazın aşkı küçük kediciğime

Onlar sokağın neşesi, yeni doğmuş üç küçük yavru kedi. Her sabah, küçük bedenlerinin ayakta kalabilmesi için yemek aramak en ciddi işlerindendi. Ufaklılıklar, büyümek hayatta kalmak için sıkı bir mücadele vermek zorunda idiler.
Onları ilgilendirmezdi, ekonomik kriz, işsizlik, magazin haberleri, yorumlar, onları tek ilgilendiren bir parça yemek ve biraz sevgi. Bakarlardı insanın gözünün içine sıcak ve sevgi dolu. Sevdirmek için kendilerini, tüm artistik becerilerini ortaya koyarlardı. Onlar bizim sokağın üç kediciği idi. Sadece simsiyah olan biri, diğeri siyah beyaz, bir diğeri kar beyaz.
Siyahla beyazın aşkı olan küçük kedicik, yerinde durmayan yaramaz bir pisi. Bu sabah, işte bu sabah siyahla beyazın aşkı, küçük pisi sokak ortasında yatıyor, yanında beyaz pisicik tetiği ile onu iteliyor. Yalıyor. Uzaktan oyun sandım. Ama dikkatsiz bir sürücü zavallı kediciğin hayatına son vermişti.
Biz insanlar bazen o kadar duyarsız oluyoruzki, onunda bir canlı bu evrende yaşamaya hakkı olduğunu unutuyoruz. Yaşam hakkını bilinçsizce elinden alıp, hiç bir şey olmamış gibi yola devam. İşte olmadı hemde hiç olmadı diyorum. Hiç değilse dönde arkana bak, ben ne yaptım de. Biraz üzül be adam.
Biz insanlar, bu evrende, yaşamanın sadece bize özgü bir şey olduğuna kendimizi inandırıp, olur böyle şeyler diyip duyarsızca olaydan uzaklaşabiliyoruz. Acı ama gerçek.
Bu sabah bir kedi yavrusu bile olsa, yaşayan bir canlı, yaşam tablosundan birinin hatası ile silindi. Ben hayalimde bu yaşam tablosunun içinde yer alan tüm canlıların soluyabilecekleri oksijeni son damlasına kadar solumalarını, yaşamaları ne varsa doyasıya, yaşamasını tablonun renklerinin solmaması için her atılan adımda daha dikkatli olunmasını isterim.
Her sabah tüm canlılar için dua ederim. Bilinmeyen usta ressamın çizdiği tablodaki canlıların ne olursa olsun çabucak tablodan silinmemeleri, yok olmamaları, diledikleri en güzel yaşamlara sahip olmaları için.