Siyaset artık politika değil düşmanlık üretiyor

Sosyal medyada veya sıradan bir köy kahvesinde bile herkes birbirine diş biliyor. Öyle bir hale getirilmişiz ki, birikmiş öfke ve nefret dalgaları içinde yaşıyoruz.

Kimse kimseyi dinlemiyor bile…

Herkes içindeki öfkeyi kusuyor.

Herkes taraf olmuş.

Düşünmeyi, değerlendirmeyi düşünme organından silmiş gibiler.

Bu ülkenin her yeri kin ve nefret kokuyor, çürümüş siyaset kokuyor.

Normal şartlarda “Allah nasip ederse uyanırız” diyorduk, şimdiyse nasıl bir güne uyanacağımızı bile bilmiyoruz.

Normal bir şekilde uyansak bile ilerleyen saatlerde siyasetçiler mutlaka bir karmaşa, bir kaos yaratıyorlar. Ve ardından günlerce süren bulanıklık, düşmanlık…

Tüylerimiz hep diken diken yaşıyoruz artık. Gazete ve televizyon kanallarına baktığımız da, sosyal medyayı tıkladığımız da derinden ürperiyoruz.

“Bu halk ne zaman bir birine böylesine düşman edildi” diye sormadan edemiyoruz.

Yalnız adil bir şekilde bölünmüşüz!

Yüzde elli, yüzde elli…

Yüzde ellilere baktığımız da ve birbirlerine karşı kindar bir şekilde, şimdilik sadece sözle gaddarca saldırmalarına baktıkça  “biz hangi çağda yaşıyoruz”  diye sormadan edemiyoruz.  

Her gün biraz daha kötüye giden ekonomi, işsizlik, terör, sudan ucuz işçi ölümleri, Suriye’de süren savaş, hayat pahalılığı özgürlükçü demokrasi unutulmuş, bir köşeye konulmuş ama “ tecavüzcüye af yasası” tartışmaları neredeyse ülkede iç savaş çıkartacak kadar gerilime sebep oldu.   Diğer sorunlar kendiliğinden gündemden düşmüş oldu böylece. Ölen öldüğüyle, işsiz açlığıyla, ekonominin bozukluğu da bu sefaleti yaşayanların yanına kaldı.

Tükendik artık!

Bundan dolayı da diyorum ki;   

Ey siyasetçiler kına yakın artık.

Çünkü bu ülkede komşu komşunun selamını bile almıyor.

Kimse kimseye fikrini sormuyor.

Kimse kimseye yardım elini bile uzatmıyor.

Herkes ilkel kabileler gibi kendi kabilesiyle yaşıyor.

Artık herkesin kendine göre kale duvarları var. Herkes diğerleri ile aralarına yıkılmayacak duvarlar örmüşler.

Birbirimizi artık ne hoş görüyoruz ne de seviyoruz.

Sadece boş boş bakıyoruz.

“Bu hale nasıl geldik” diye sormuyoruz bile…

Bu ülkeyi zor koşullarda ayakta tutan yardımlaşmalar, birbirini idare etmeler, ekmeğini bölüşmeler tamamen ortadan kalkmış durumda.

Büyük bir çöküşün gürültüsünü biz duyuyoruz ama her ne hikmetse siyasetçiler bir türlü duymuyorlar.

Hepsi “benden sonrası tufan” diyerek ülkeyi gerdikçe geriyorlar.

Öylesine gerilmişiz ki kopmak üzereyiz.

Eğer normalleşemezsek geleceğimiz iyi olmayacak gibi gözüküyor.

Siyasetin “çözüm” üretmesi gerektiği yerde “çözümsüzlük” ürettiğini görüyoruz.

Güven vermesi gerektiği yerde güvensizlik verdiğini görüyoruz.

Her gün suni bir gündem bombardımanı altında sersemliyoruz.

Televizyon kanalları, siyasetçiler, yazarlar, gazeteler kin ve öfke pompalıyor.

Yazık oluyoruz, yazık olacağız. Her geçen saat biraz daha kötüye doğru gidiyoruz.

Avrupa’daki siyasetçilere baktıkça, halkının siyasete bakışını gördükçe inceden inceye kahroluyoruz.

Onlarda ki demokrasi kültürüne baktıkça kendi halimize ağıt yakarak ağlıyoruz.

Siyasetçiler bizlere dayatıyor abuk sabuk düşüncelerini, bizler de taraf olmuşuz ya, bir birimize dayatıyoruz.

Yazık olmuşuz…

Bu ülkede artık hiçbir şey güzel değil, umut vermiyor.

Çünkü siyaset bizde sadece düşmanlık üretiyor!

Ali Galip AKYILDIRIM