Siz de şairlerden misiniz?

Kimiler vardır, yazmadan duramazlar. Damarda oluk oluk kan yerine kelimeler akar; kafiyeli ya da kafiyesiz. İlhamları bir vardır, bir yoktur. Ya yolun başındadırlar, ya da yolun sonunda. Şiir gibi akar gider cümleleri, durdurabilene aşk olsun. Hele bir de söz konusu İstanbul olunca akan sular duruyor.

İstanbul’a karşı kapatılan gözler, dost yanında sözcükler içine akan, derinlerde bir yerde öylece kalanlar…

İçlerine kapanık görünürler hep, insanlar bilmezler ki ne fırtınalar kopuyor, bilmezler ki yüreklerinde kayboluşlar arasında kayıp gidiyorlar. Öyleleri vardır ki, kahkahalarında saklıdır binlerce hecesi, öyledir ki fırtınadaki sessizliği ararlar. Susmak bir kenara, çok konuşurlar, ama sessizce içine kapandıklarında kendileri ile başbaşa kalırlar.

Uzaktan denizi görebilmek ve bir sıcak çayı İstanbul’(uma) karşı içmek. Ya da bir dost eşliğinde sıcak bir kahveyi yudumlamak. Ardında kalan boğaz köprüsünden ilham almak, ardında kalan Ortaköy’den ilham almak, şiirlerini süslemek.

Bir usta, tablosunu nasıl özenerek yapabiliyorsa şairler de öyledir. Şiirlerini ustalık ile süslerler. Her kelimesini nakış nakış işlerler. Renkleri sözcükleridir, onlar olmadan olmaz. Renk katarlar bir dörtlüğe.

Şairler öyledir işte. Kah bir yudum kahvede dem bulurlar, kah iki duble rakıda. Efkar basar karanlık gecelerde gönüllerini, efkar bulurlar batan güneşten… Alışkın değillerdir, sadece efkar basar ve öylece kalırlar. Şiirleri yeni günde sıcacık mis çıtır simit tadı gibidir.

Usta olmayanlar da vardır elbet. Çıraklık mertebesinden yükselirler, yürekleri yanlarında, ellerinde sadece bir kalem ve kağıt. Yazdıkça özgür hissederler kendilerini, yazdıkça mutlu olur dört bir yanları. İçinden akıp gider sözcükler, kaybolur derinliklere, dalar gider.

Siz de öyle misiniz?

İçinizdeki ilham perisi hiç solmasın.