Siz hiç çocuk oldunuz mu?

Çocuk olmak, büyümek, büyüdükçe yetişkin bir birey olabilmek. Anne ya da baba hangisi olursanız olun yaşam aldıklarınız ve verdiklerinizden ibarettir. Kızınız varsa eğer makyaj malzemelerini gördüğü sürece onlara ilgi duyacaktır. Az biraz büyüdüğünde şöyle 13-14 yaşlarında makyaj yapıp, süslendiğinde sanki kötü yola düştü sanar kızar bağırırız. “Ne bu böyle boya küpüne mi girdin be kızım” deriz. Oğlan çocuğu yetiştiriyorsak kız arkadaşıyla eve geldiğinde ya da onunla dışarıya çıktığında panikleriz. Sanırız ki bizi unutup, ihmal edecek. Büyüdüğünü kabul edemez, olgunlaşıp, bir kızla mutlu olabileceğinin farkına bile varamayız.

Şarkıcıları çok severiz, zevkle dinleriz. Ama çocuklarımız eline gitar ya da mikrofon aldığında hemen şarkıcı olacak sanırız, telaşlanırız. Düşünemeyiz ki onun ilgi alanı sanat, müzik. Eğitiminde farklı yöne yönlendirebilmeyi denemeyiz. Tıpkı mankenlerde şarkıcılar gibidir beğenilirler, özenilirler. Bizleri ekranın başından bile kaldıramaz manken dünyasının güzelleri. Onlar gibi giyinebilmeyi hayal bide ederiz ve de arada sırada eleştiririz de. Amma kızlarımız oğlanlarımız onlar gibi giyinip saç baş yaptığında karışır, kalplerini kırarız. Ortasını tutturamayız bir türlü. Ya futbol, basketbol merakımız. Türk insanın en büyük eğlencesi, stresi, gürültüsü futbol, sonrada basketboldur. Babalar ekrana kilitlenir arada bir , annelerde öyle(az bir sayı). Taraftarı oldukları takımın maçları cazip gelir hep. Gelsin kupalar denir. Erkek oyuncuların dışında kız takımlarını da seyrederler. Hatta çocuklarımızı taraftarı olduğumuz takımı tutması içinde baskı bile yaparız. Futbol o kadar içine almasa da basketbol ya da voleybolda kız takımları meşhurdur. Başarılılardır da. Fakat yanı başımızda ki sevgili kızlarımız ilgi duymaya hatta okulun takımına girip ilerde kendini spora adamaya başladı mı hemen müdahale ederiz. “Olur mu canım kızın ne işi var orda burada hatta sahada, spor erkek işidir” denir. Hatta ve hatta maçlarda sayar, söveriz. Çocuklarımız bu kelimeleri söylediğinde de ağzına iki tokat çakarız.

Televizyon ekranının yıldızları film artistlerini büyük bir hayranlıkla izler, başından ayrılmaz kumandaya sahipleniriz. Aslında onların yaşam biçimleri ekranda ve filmlerde bizim yaşam biçimimize zıttır. Hatta zaman zamanda eleştiririz. Fakat sokağa çıkarken karımızın, kızımızın başını, bacağını örttürür, baskıda yaparız (Yapmayanlar alınmasın canım.) Elimize de tesbih alıp adamlık taslar, elhamdülillah müslümanım deriz. Ama bir Fatihadan fazlasını da bilmeyip, biraların markasını, mankenlerin adlarını ezberleriz.

Çocuklarımız varken yok sanar, büyüdüğümüzde onlar gibi olduğumuz zamanları da unuturuz. Büyümek her ne kadar güzelse çocukluğu ve gençliği de yaşayabilmek, yaşatabilmek bir o kadar da özeldir.