Sizin için anlatılan bir öykü var mı?

"Harekette birlik olmazsa,

fikirdeki birlik faydasızdır"

Muhammed İkbâl

Bu öyküyü okuduğumda gözlerim nemlenmişti.

Asıl engellilerin onlar değil de biz olduğumuzu düşünmüştüm.

Birbirimizi geçebilmek uğruna attığımız çelmeler, yediğimiz tekmeler gelmişti aklıma.

Onlar bu onurlu hareketi yaptıklarında tüm engelleri çoktan aşmışlardı bile.

Bizse ha bire önümüze engeller koyuyorduk kendi ellerimizle.

Ve bizi hayata küstüren, kahrettiren olmaz olsun dedirten engeller…

***

“Bir kaç yıl önce, Seattle Özel Olimpiyatlarında, tümü fiziksel ve zihinsel
özürlü olan dokuz yarışmacı, 100 metre koşusu için başlama çizgisinde
toplandılar. Başlama işareti verilince, hepsi birlikte başladılar, bir
hamlede başlamadılar belki ama yarısı bitirmek ve kazanmak için
istekliydiler.

Yarışa baslar başlamaz içlerinden genç bir delikanlı tökezleyip yere duştu
ve ağlamaya başladı. Diğer sekiz kişi delikanlının ağlamasını duydular.
Yavaşladılar ve geriye baktılar. Sonra hepsi yönlerini değiştirdiler ve
geriye döndüler ve delikanlının yanına geldiler. İçlerinden Down Sendrom' lu bir
kız eğilip oğlanı öptü ve "Bu onun daha iyi olmasını sağlar" dedi. Sonra
dokuzu birden kol kola girdiler ve bitiş çizgisine doğru hep birlikte
yürüdüler. Stadyumdaki herkes ayağa kalkıp dakikalarca onları alkışladı.
Orada bulunan insanlar hala bu öyküyü anlatıyorlar”

***

Bunca yıllık hayatınızda sizin için de anlatılan bir öykünüz oldu mu?

Ne pahasına olursa olsun hâlâ yarışı kazanma düşüncesinde misiniz?

Herkesin takdir edebileceği onurlu bir şeyi en son en zaman yapmıştınız?

Dahası sizin de herkesi ayağa kaldırıp alkışlatabileceğiniz bir yarışınız oldu mu?

Sahi sizin için şimdi kimler nerede hangi öyküyü anlatıyorlar söyler misiniz?