Sizin İstanbul kokunuz hangisi?

Başlı başına kültür mirası bir şehir olan İstanbul’un hangi dar sokağından, hangi mahallesinden geçerseniz geçin; mutlaka evlerinin önünde, duvar diplerinde çöp yığınlarıyla karşılaşırsınız. Çöp yığınları, en başta sokak hayvanlarının yegâne yiyecek kaynaklarıdır. Mahallenin kasabının, ciğercisinin kendisine yiyecek vermesinden artık ümidini kesen sokak kedisi, rızkını çöp poşetlerinde aramaya başlar. Artık ne bulursa, bahtına. Duvar kenarına özenle (!) poşetlenip, konulan çöpler, hayvanın ısrarlı karıştırmaları sonunda sokağın dört bir tarafına yayılır.

Günler geçer. Sokaklardan ve mahallelerden çöp arabaları geçmez olur. Tek tük geçen araçlar, yine de çöplerin bir kısmını almadan yollarına devam ederler. Kuytu köşelerde unutulan çöpler, hep bir sonraki çöp kamyonunu beklerler. Beklemekten de sıkılırlar. Bir zaman sonra koku yaymaya başlarlar. Ve en sonunda artık çekilmez bir hale gelir; çöp yığınları.

İnsanlar, yarattıkları eserlerin zamanla en acımasız eleştirmenleri olurlar: Çöp Yığınlarının. Kendi elleriyle yarattıkları eserlerin altına, başkalarının imzasını atmaya çalışırlar. Çevre temizliğine karşı duyarsızlıklarını başkalarının ilgisizliğini bahane gösterip, örtbas ederler.

Böylece İstanbul; kültürel zenginliğiyle, uluslar arası şöhretiyle hiç uyuşmayan bir vizyona bürünür. İstanbul’un bazı sokaklarında çöp konteynerleri bile yoktur. Olan çöp konteynerlerinin ise, yanında yine çöpler üst üste birikmiştir.

Ve İstanbul; her geçen gün biraz daha kötü kokmaktadır.

Geçen gün bir kitap okudum. Alman yazar Patrick Süskind, Koku isimli eserinde; yaratılmış varlıkların en uygarı olarak kabul edilen insanların toplum içinde yaydıkları kokuları, o kokuların insanlar için nasıl anlamlar taşıdığını anlatıyordu. Büyük şehirlerin kokusu da vardı, o kitapta. Her geçen gün biraz daha dayanılmaz hale gelen şehirlerin kokusu…

Eski İstanbul’a her gün biraz daha özlem duyan insanlar;

Sizin İstanbul kokunuz hangisi?