Şizofrenik nöbetler

Yine şizofrenik nöbetlerdeyim, anlam veremiyorum aslında pek ne nöbeti olduğuna..

Yemek yiyemiyor, düşünemiyor, kolumu dahi kaldıramıyorum..

Masamda tek başıma oturuyorum, arada bir iyi saatte olsunlar misafirliğe geliyor.

Hepsiyle tek tek tanışıyorum. Çok fazlalar... Gri bulutlar gibi gözlerimin önünde durmadan daireler çiziyorlar... Midemin bulandığını söylüyorum...

Bir tanesi elimi tutuyor..”Anlat bana” diyor...

Ağlamaya başlıyorum, korkularımdan bahsediyorum... Acı çekiyorum... Dudağımda bir yanma var... Çok sıkılmışım uçuk çıkmış...

Neden ben diyorum, her defasında neden ben...

Kendimi hep birilerini hayata döndürürken buluyorum..

Beni hayata döndürmek için kimse çaba sarfetmiyor...

Bu aralar içimdeki çocuk hep ağlamaklı..

Hep yorgun, kırgın kızıyor bana...

Elimdeki sevgiyle okşuyorum başını.

Yapma diyorum sen bari yapma...

“Görüyorsun halimi...

Neden yapıyorsun bunu ikimize” diye soruyor..

Görmüyor musun şevkate ne kadar aç olduğunu...

Sonra çekip gidiyor... Çok kızıyor bana...

Bırak kendini hayatın akışına..

En büyük ilaç zaman değilmiydi oysa...

Peki neden ısrarla geçmek bilmiyor zaman...