Soğuk çelik

Sıkıldım boşluğa dolanan ellerimden, yüzüme iz olan tuzdan, saksıda ki menekşeden, ayağımı vuran ayakkabıdan. İsyanım sana değil. Yüzüme bakmadan geçen zamana. Bir baksaydı hele bir değseydi gözleri gözlerime, ne de çok hesabım vardı görülecek. Bakmadı. Şimdi ben arkasından koşuyorum, bile bile geçtiğini, aldırmadan. Ben o na kızıyorum. Geç kalmışlığıma, kendime.

Artık dua etmiyorum. Yitirdim tüm güzelliklerimi. Suçlu kim. Celladı hayatın. Hayat değil mi düpedüz.. hayat ben değil mi. Benim elime tutuşturulmuş acemi geçmiş zaman silahı değil mi.. yoksa ben mi aldım kabzasına piçlik bulaşan zamanı. Nerede rastladım ve nerede bulup elime aldım şuursuzca. Bir aynaya bakıyorum, bir elimde horozu çekik metalik çeliğe. Yüzümde ki çizgiler tanıdık, anımsar gibiyim; geçtiğim kıvrak yollar ve hayatın tekerinden sıçrayan mıcırların izleri yüzüme vuran. Bedenimin isyanı sessizce kurtlara şen dökmeleri, kurtlar şen sanır, irin sızan kurdeşenlerimi. Ellerime bakıyorum, senin kıyına vurduğumda tuzlu buruk yaşanmışlıklarımın genzini yakan kokunla buluştuğumda, yaşlanmışlığını gördüm. Titreyen ellerime tutuşturulmuş, vurmam bekleniyor bir şeyleri. Kestiremiyorum şişe dibi gözlüklerimin ardından önüme getirileni. Oysa ince ince kurulmuş hesaplar ve bir ben tutturamıyorum hedefi.

Nereden geçti bu soğuk çelik parmaklarımın arasına. Anımsıyorum. Koşmaktan yorulup, kaldırımların terinin soğuğu vurunca bedenime yokladım ceplerimi. Oysa sıkı sıkıya dikmiştim yüreğimin çeperine. Yoktu düşmüştü umut. Amaçsız yoklarda dolanırken kesti yolumu heybetli yakışıklı filinta, anladım düşürdüğüm cahil yanılgılarımmış. O benim cebime değil ben onun koluna girip tutunurken sıkı sıkıya; işte o an tutuşturulmuş, diyet adında hayatımı patlatmaya hazır sabırsız tetik parmaklarımın ucuna..