Sokak çocuklarının ayak numarası olmaz

Yıl 2004, Adana Atlı Spor Kulübü, sokak çocukları yararına kermes düzenliyordu. O yıllarda, sanki, günümüze oranla, sokaklarda daha çok sahipsiz çocuk vardı. O günden günümüze kadar geçen sürede, gönüllü dernek ve kuruluşların çalışmaları, yürek burkan görüntülerin, kısmen azalmasını sağladığı kanısındayım. 20-25 sokak çocuğu, kermes için, kendi çocuklarıyla pikniğe gelen ailelerin arasında, teneke kutu toplama derdindeydiler. En büyüğü 16, en küçüğü 8 yaşında. Cüneyt liderleriydi. Diğerlerini yönlendiriyor, tamamında olduğu gibi onunda ayağında da ayakkabı yoktu. Ama yemek peşinde koşmak yerine, vakur bir şekilde, para edecek atıkları toplamanın gayretindeydiler. Bir öğün yemeğe sokaktan vazgeçme niyetinde de görünmüyorlardı.

Lider görünümlü olan ve diğerlerine göre biraz daha dikçe olanın yanına yaklaşarak;

-Cüneyt sana bir iş bulayım, üstünü başını düzelteyim, yeni bir hayata başlamaya ne dersin? Dedim.

Başını bile kaldırmadan, umursamaz bir edayla (Biz bu boş lafları çok gördük dercesine),

-“Boş ver abla” dedi. Ama yinede, bu diyaloğun sonucu öğrenmek için devamında soracağım soruyu bekler gibi yüzüme baktı.

Bende;

-Cüneyt önce ayakkabıdan başlayalım, kaç numara ayakkabı giyersin?

Dedim ve hayatımda unutamayacağım cevabı aldım.

-“ABLA SOKAK ÇOCUĞUNUN AYAK NUMARASI OLMAZ Kİ, ÇÖPTEN NE ÇIKARSA ONU GİYER”!!!! diyerek, yavaş yavaş yanımdan uzaklaştı.

Cüneyt ayakkabı teklifimi kabul etmedi, ama acıma temelinde duygusal düşünme yerine gerçekçi ve akılcı düşünmeyi öğretti bana…

Bütün bunlar, mukadderat değildir. Yeter ki, balık tutmayı öğretelim bu çocuklara…

Mukadder