Sokak Poğaçacısı

Küçükken arada sırada sabah kahvaltısı alışkanlığının dışına çıkıp poğaça alırdık. Annem böyle mutluluk zamanları sağladığında bir başka başlardı sanki o gün benim için. Hani bazen sıradanlıklar, tekdüzelikler sıkar ya insanı, işte o zamanı yıkma zaferidir  yapılan her değişiklik.  Bu sabah işe giderken düşündüm eski dediğim yıllar öncesindeki sokak poğaçacılarını. Pastanenin önünde durunca anımsadım kimi zaman sesinden ürktüğüm, kimi zaman yollarını gözlediğim sokak satıcılarını.

Şimdi sokak poğaçalarını neredeyse hiç görmediğimi fark ettim. Sağlıklıydı, sağlıksızdı derken arada heba olan mutluluklar olduğunu düşündüm. Daha eskilerin anlattığı yoğurtçular, yazlık sinema önlerinde duran frigocular, annemin eski eşyalar karşılığında naylon eşya tedarik ettiği nayloncular.

Birde bacacılar vardı bilmem anımsar mısınız? Yüzünü hatırlamakta güçlük çektiğim ancak gür sesini bugün duysam “işte buydu” diyebilecek kadar tanıdığım mahalle satıcıları.

Lunaparklar da az değildi şimdilerde olduğu kadar. Bizim ev Lunapark’ın ışıklarını görebilecek kadar yakındı o zamanlar.

Kağıt Helvacı, Pamuk Helvacı, Macuncular…

Tepside midye dolma satan, ekmeğinin peşinde genç çocuklar. Hala zaman, zaman seyrekte olsa görebileceğim kadar varlar.

Ama diğerleri gördüğümde beni şaşırtacak kadar azlar.

Ne annemin parmaklıklı pencereden seslendiği poğaçacı, ne de eski eşyaları verdiğimizde naylon kova alabileceğimiz nayloncular var.

Modern çağın getirileri mi, götürüleri mi bunlar?

Sütçüler, yoğurtçular hepsi bir, bir kayboldular. Oysa sesleri bize tanıdık gibiydi, onlar artık isimlerimizi bile ezberlemiş aileden biriydi.

Arada mahalleye salıncakçı gelirdi. Sıkça olmasa bile eğlenmemize sebepti. Şimdi bırakın o salıncakta yükümüzü çekenleri, sevgiden çok uzakta yaşıyor modern çağın bireyleri.

Şefkatten, merhametten, mutluluktan yoksun. Çocuklar bile sürekli isteme arzusu içinde, teknoloji çağına ayak uydurma çabasında.

Onlar göremedi saydıklarımdan bazılarına tanıklık eden bizlerin gördüklerini.

Ansızın dışarıdan gelen seslerin sevincini yaşamadılar. Yüzü çocuklara bakarken, yükünü çektiğini unutan salıncakçıları tanımadılar.

Gelişim dendi, modernleşmek dendi!

Sağlıklıydı yada değildi; sokak poğaçalarının tadı bir başka güzeldi.