Solgun bir gül dokununca...

Çoklarından da düşüyor da bunca
Görmüyor gelip geçenler
Eğilip alıyorum
Solgun bir gül oluyor dokununca.

Ya büyük şehirlerin birinde
Geziniyor kabalık duraklarda
Ya yurdun uzak bir yerinde
Kahve, otel köşesinde
Nereye gitse bu akşam vakti
Ellerini ceplerine sokuyor
Sigaralar, kağıtlar
Arasından kayıyor usulca
Eğilip alıyorum, kimse olmuyor
Solgun bir gül oluyor dokununca

Ya da yanlız bir kızın
Sildiği dudak boyasında
Eşiğinde yine yorgun gecenin
Başını yastıklara koyunca.

Kimi de gün ortası yanıma sokuluyor
En çok güz ayları ve yağmur yağınca
Alçalır ya bir bulut, o hüzün bulutunda.
Uzanıp alıyorum kimse olmuyor
Solgun bir gül oluyor dokununca.

Ellerde, dudaklarda, ıssız yazılarda
Akşamlara gerili ağlara takılıyor
Yaralı hayvanlar gibi soluyor
Bunalıyor, kaçıp gitmek istiyor
Yollar, ya da anılar boyunca.

Alıp alıp geliyorum, uyumuyor bütün gece
Kımıldıyor karanlıkta ne zaman dokunsam
Solgun bir gül oluyor dokununca.

BEHÇET NECATİGİL (1916-13 Aralık 1979)

Sisli, insanı içini sıkan, nemli ve soğuk bir hava var dışarda.Üşüyorum.Sevgi her zaman saf hali ile kalabilse keşke diye geçiriyorum içimden.Bunun mümkün olması ne kadar uzak ihtimalse, sevgi saf haliyle kalamadığı için çekilen sıkıntıların verdiği acıların, insanları aslında birbirlerine daha sıkı kenetlediği de bir yakın olasılık mı ?acaba..."Yoksa uzaklaştırır mı sevgilileri birbirinden?"

Belkide şu an öyle gereksiz ki bunlar üzerinde düşünmek.Şu an ne geçmişin hatıraları, ne sorgulayıcı bakışları sevginin, ne geleceğe dair karamsarlıklar olmalı yanımızda.Şu an, seyrettiğimiz denizin sınırsız mavisinde yansımalı sevdiğim adamın gözleri.Şu an, karşı dağlar haykırmalı onu ne kadar çok benimsediğimi...