Son bir umut...

Anlatacağım hikâye çok eskilere dayanıyor. Ve sonunun ne olacağını bilmeden devam etmekte…

Bir gece yarısı. Her yer zifiri karanlık. Sokak lambaları caddeyi aydınlatmakta. Karşı apartmandaki şeytanlar bebeklere masallar anlatıyor. Yağmur yağarken, tımarhanenin demir korkuluklarına tutunmuş kadın geceye bakıyordu.

Ne kıştı, ne de yaz. Ilık bir ürperti olur ya, işte öyle. Sokaktaki adam yürüyordu. Yüzlerce insan geçmişti yanından ve onlarcası daha geçecekti. Bakışları yoktu adamın. Sadece yürüyordu. Yalnızdı adam. Belki de hiç olmadığı kadar yalnız. Haykırışları, düşünceleri küçücük kalmıştı şu koca evrende. Sadece yürüyordu. Elinde tuttuğu sigarasının ateşi karanlıkta bir umut ışığıydı ona. Belki sadece elindeki sigaraydı ona umut veren; onunda söneceğini, biteceğini bilmeden belki. Belki bütün umudunu elindeki sigaraya biteceği için bağlamıştı. Sigarası biterken yavaşladı. Son nefesini çekecekti. Belki son umuduydu içine çekeceği. Durdu. Gözlerindeki düşünceyle son kez sigaraya baktı. Eli titriyordu. Son nefesini çekti. Üflediği dumandı haykırışları. Bir eliyle sigarayı atarken diğer elini cebine soktu. Son kez baktı tımarhanedeki kadına. Ve cebinden son umudunu, son sigarasını çıkarıp yaktı. Son bir umutla. Ve tekrar karanlık gecede yürümeye başladı. Belki de hiç olmadığı kadar yalnız….