Son çare

Gecenin kör karanlığı…

Kimsenin duymadığı, anlamadığı, sevmediği zamanlar…

Kapılar bir bir yüzüne kapanır.

Dostun dost olmadığını, geçmişin sahte olduğunu anlarsın…

Çaresizsindir.

“Belki” deyip son kapıyı da çalarsın…

Kapkaradır yine yüzler…

“Yavrularım” dersin…

“Çaresizim” diye haykırırsın…

Cevap aynıdır.

Yer Diyarbakır’ın binlerce yıllık dar sokakları… Çok değil, birkaç on yıl önce saz, söz, yazın kültürünün üretildiği, dostluğun öğretildiği sokaklar…

Zaman değişti. Diyarbakır sokakları da… Diğer bir çok şehir gibi…

Belki yokluk…

Belki yoksulluk…

Belki de çaresizlik suçlu…

İstanbul’da işleri bozulmuştu Cengiz Kartop’un… Eşi ve iki kızıyla memleketi Diyarbakır’a dönmüş, hayata tutunmaya çalışmaktadır.

Yeni bir düzen kurmak kolay değil…

Eşin dostun desteği gerekiyor… İstanbul’dan zaten eş dost desteğine ihtiyacı olduğu için dönmemiş midir? Ama sılada işler eskisi gibi değildir. Herkes kendi derdine düşmüştür.

Cengiz Kartop kapıları bir bir çalar. Açılan her kapı bahane, gerekçe doludur. “Hayır, hayır, hayır.”

“Ah çocuklarım! Onlar elimi kolumu bağlıyor” sözünü kim bilir kaç kez söylemiştir.

“Ne yapmalı?”

“Bildiğim tüm çareler tükendi.”

“Şu koskoca Dünya’ya iki yavrum mu sığmıyor! Çocuklarım ve ben fazla mıyız?”

“Ne yapmalı?”

Sorularını kim bilir kaç kez yinelemiştir.

Çaresizlik yok etmiştir sevgiyi…

Uykusuz geceler gelip, geçmiştir.

Çareler tükenmiştir.

Aslında son bir çare vardır.

Bu çare hem suçlu olan herkesi cezalandıracak, hem de hiç unutulmayacaktır.

Gecenin kör karanlığında üç el silah sesi yankılanır Diyarbakır’ın ıssız sokaklarında…

Son çare uygulanmıştır.

Duyanlar bu çareye “cinnet” demişlerdir.

Gören, duyan, duymayan, herkes bir kurşun sıkmıştır Cengiz Kartop’un eliyle Cengiz’e Zozan’a, Lorin’e…

Ve herkese gereken ceza verilmiştir.

Hepimiz suçluyuz!

Bu katliamdan hepimiz sorumluyuz!

Artık!..

Görmeliyiz!..

Duymalıyız!..

Daha çok sevmeliyiz.

Çare olmalıyız!..

Çareler tükenmeden!..

O zaman belki biz biz oluruz.

Musa Özcan