Son Cemre

/ebrûliydi yaşam

belki yaşamadım bütün renklerini

kurşundu içinde eriyen zaman

sükûnlu gecenin eşiğinde durur şimdi gün

bilinmez hangi kavşakta bekler ölüm /

kalkansız yüzümde

keskince bileylenir gibi

gür büyür yalnızlığım

geçip gitmede saman alevi gülüşler

ahhh/ bir çocuk gülüşü konsa dudağıma

tecrit odalarında

güneşsiz, dar bir çıkmaz sokak/ hâtıralar

ne ileri ne geri artık yön

ulaşılmaz sarı sıcak kıyıları

suya değmiyor ayaklar

uzak teselliler beslemekte bulutları

çıkarıp kozamdan sevinç açtıran

son bir cemre isterim

onunla / dünyayı ilk görüşü olsun gözlerimin

üzerimdeki yitirilmiş zaman sarhoşluğunu

şu uzun yol yorgunluğunu

atsın üzerinden ayaklarım

sonra serilip bahar toprağına sere serpe gülerim

ağlasın bulutlar üzerime

sevinçle bereketlerini tutarım ellerimle

g ü l tepe koyarım adını o yerin

göğüs kafesime kadar gelip duran ölüm

varsın açsın ağzını iştahla

güldüm ya doya doya

artık bahtiyâr ölürüm

ey hayat/ olmayacak bir şey mi istediğim

çok mu yakın artık yol / beyaza sarınmaya

yoksa, vereceğimi verdim sana

senin kadar alamayanları düşün

topla, çarp, çıkart / böl bütün yaşadıklarına

ekle ahraz diline, sen büyüt

gerisi sana kalmış mı diyorsun...

3 Ekim 2009

Hâdiye Kaptan

c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Güzel Sanatlara tutkulu, Türk sanat müziği hayranı, deniz ve İstanbul âşığı şiiryazar bir fâni....