Son çırpınıştaki hüzün

Belki hiç ait olmadığım belki de aitliğinin bende oluştuğu bir şehirde yol alıyorum kayıp ruhuma doğru. Her gün biraz daha kayboluyorum. Kalbim ve aklım artık savaşmayı reddediyor. Geceleri bedenimi yatağa çivileyip, ağrılarımın sesini dinliyorum sessizce… Sonsuzlaşmasını istiyorum o an gecenin… Tek bir yıldız bile barındırmadan düşlerimde, düşlerimi kendime küstürüyorum… Kuramadığım kurduğum anda ise yıkılan düşlerimin hiçbir gölgesi beni yanan ateşten koruyamıyor. Artık hiçbir giyisi en sevdiğim değil. Hiçbir koku bana ait değil. Hiçbir renk benim değil… Gerekli gereksiz zamanlarda elimden alıp beni şaşırtmana gerek yok hayat. Şaşıramıyorum artık sana. Süren dolsun diye bekliyorum. Tepkisizliğini ver bana. Sesimin hiçbir anlamı yok. Alfabenin hiçbir harfi yansıtmaz hislerimi… Hiçbir tını veremez bana yüreğimin ezgisini… Kırıldı ezgim… Susturdum şarkımı. Mühürledim dudaklarımı. Kilitledim ellerimi. Kapattım gözlerimi… Hissizleşmek adına bir kış mevsimi yaşar içimde şimdi… Üşüyen ama üşüdüğünü bile hissedemeyecek kadar hissiz…

Artık hiçbir rolün üstesinden gelemiyorum. Tüm maskeleri kırdığımda anladım, ben iyi bir oyuncuymuşum… Sahneye tam oturuyormuşum. Son sahneye gelemiyorum…

Neyin cevabını arıyor olabilirim. Her şey önümde tüm çıplaklığıyla duruyorken neyi reddediyorum.

Her şeye bitti artık derken daha neyi arıyorum?