Son gala

Susmuş tüm topraklar, susmuş okyanuslar,
Balıkların bile nefes almadığı ana gelmişiz.
Neydi oyunumuz, kimdi sahnedekiler,
Neydi onca ağlatan aşıklar ve alkışlar?
Yürekler bir olmuş, düşünceler tetikte,
Ellerimiz yana açılmış oysa sarılacak hiçbir şey yok.
Her acıyı dolu dolu yaşamış
Dolu dolu yansıtmışız.
Çare değil sensizlik seninle
Gülümsemense sahte!
Ben hayatta baş oyuncu oysa boşluktu sahne,
İşte sona gelmişiz bu kaçıncı perde?

Bu son gala sizce neyin son galasıdır bilemem ama; ben biraz daha iyimserlikle o eski aşkların son galası demek istiyorum.

Şayet bu son gala güvenin, sevginin, sadakatin, şefkatin, ailenin, dürüstlüğün ve en önemlisi içinde bulunduğumuz duruma bakarak bu güzel Türkiye'nin son galasıysa eğer o zaman durum gerçekten çok vahim demektir. İnsanlığın gitgide yok olduğu, güvenin yerini şüpheye, sadakatin yerini aldatılmışlığa, dürüstlüğün yerini riyakarlığa, ailenin yerini parçalanmışlığa, sevginin yerinide acımasızlığa ve güzel Türkiye'mize sahip çıkabilme onurunun da gitgide çaresizliğe bırakıldığı bugünkü yaşam şeklinde; yine de içimizde kök salmış nice aydınlarımız ve bu ülkede olabilmeyi hakeden insanlarımızın var olduğuna inancım dolayısıyla bu son galayı kitaplarda kalan o derin aşklara yoruyorum. Eskiden sevdiğinin adını bile anarken gizliden gizliye içlerinin titrediği ve edilen yeminlerin,verilen sözlerin (tutulamamış olsa bile), yürekten asla ve asla çıkarılamadığı o aşklarda artık son perde kapanmış ve son gala yapılmış durumda.

Artık aşklar; her ne kadar anlık aşkı yaşayanların iddia ettiği gibi var olduğu söylense bile düşünceleri titreten ve yaşamın amacı olan o aşklar maziye karışmış durumdadır.

Geçmişte (sonu hüzünle bitmiş olsa da) gerçek aşkı yaşayabilme şansı olanlara ve aşka hasret kalan tüm insanlara yüreklerini sevgiyle harmanlamaktan vazgeçmemeleri dileğiyle.