Son kez sarılsaydım

(Bu yazı komşum olan bir abladan hatıra!!!)
İlkindi vaktiydi, ablam aradı abimin kanser olduğunu bütün iç organlarına yayıldığını ve hiççaresi kalmadığını söyldi ağlayarak...Yıkıldık...

Ertesi sabah yola çıktık. Hiç umutsuzluğa kapılmadım rabbime isyan olurdu. Hem ne çok kanser hastası tedavi oluyor, iyleşiyordu artık!

Gece olmuştu İstanbul'a vardığımda ismine bile hayran olduğum İstanbul o gece ne kadar çirkindi...

Daha 44 yaşındaydı abim. Sakalları ağarmı, beti benzi somuştu.8 aylık oğlum ilk defa sarılıp öylece kaldı... Sanki kocaman bir adam gibi, sanki çoktandır görmemişte özlemiş gibi, sanki, sanki onun son günleri olduğunu biliyormuş gibi...Ah! ben de sarılsaydımdoya doya sımsıkı... Hastahane kapılarında, umut ile umutsuzlık arasında bir ayımız geçtikten sonra biz dönmek zorundaydık.Onu son görüşüm olduğunu hissediyor, kabullenmek istemiyordum.Ona sımsıkı sarılmak istedim ama kıyamadım canını acıtmaktan korktum içindekaldı...Ah son kez sarılsaydım sımsıkı doya dodya...