Son yolcu

Gecenin şoförlük yaptığı otobüsün yolcusuyum, geride bıraktığımız elektrik direkleri gibi ellerimden kayıyor zamanın veda sözleri. İlk olmadığını haykırıyorum bu nedensiz yolculuğun; rüzgara özenmesinin ilk olmadığı gibi gözleri yaşlı yaramaz albatrosun...

Karşımdaki bozkıra bırakıyorum en bulutlu düşlerimi çünkü korkuluğum, kollarım iki yana açık olsa da hayat tarlasında. Suçum şapka çıkartmamak toprağın sahibi insanoğluna.

Gözlerimin önüne masal dünyalarından bir sis çökünce sayfanın ucunu kıvırarak kapatıyorum yüreğimdeki kitabı, kimsesiz karanfilin kollarına bıraktığım gibi sevdiğim insanı.

Bir bardak çay oluyorum hayatın boğazından süzülen. Yan tarafımda kaşığım, ters olarak kapanmaya hazır bardağın üstüne.

Kendimi arıyorum 'belki'de erken gelmiş olmayacağım yolculuğun sonunda kalkıp bakmak için başucumdaki mermer taşa.

Yaşayacak düş kalmayınca, otobüsle yarışan kuş kanatlarında saate takılıyor çaresiz gözlerim. Kalan zamanı hesaplıyorum... ister istemez.

'Terk etmek' değil diyorum sevdiğim ya da varmak yeni bir durağa sadece gitmenin aşığıyım.

Kolay olmuyor anlatmak düşlerine sahip çıkması gerektiğini okyanusa açıldığı yerde derenin.

Spotlar yanıyor aniden beynimin dört yanında; gizlemeye çalışır misali tüm gölgeleri. Ayın kendini göstermesi gibidir gecede siyahın beyaz üstündeki egemenliği.

On beş dakika mola veriyor kaptan. Balıklar çekiliyor bir bir uyku nehrine bırakılan oltalardan.

Gün ortasında bıraktığım 'aradığınız kişiye ulaşılamıyor' mesajlarına son verip
 bitiriyorum... Biri sen diğeri sensizlik olan iki gerçek arasında yaşadığım hayali. Bir özgürlük şiirine adar gibi doğanın tüm kelimelerini.