Son yolculuk uzaklara

Yüreklere helikopter düştü.

Altı canı aldı, tam altı can. Kiminin babası, kiminin kocası, kiminin evladı ve kiminin lideriydi aranan, mucize kelimesinden nişanlar verilmek üzere umutla, karlı dağların sisli coğrafyasında.

47 saatlik bir gizin ardından teker teker umutları öldüren, soğuk ve bir o kadar da kahreden manzaralar…

***

Maraş’a helikopter, Sivas’a kor düştü.

Altı vatan evladı garip bir kazanın kurbanı oldu. Helikopterin düşmesi miydi şanssızlık yoksa ıssıza düşmesi mi? Veyahut bulunamaması iki gün, arsız iklimin amansız yamaçlarında…

Şüphesiz “kader” tüm bu kelime kargaşasının en kısa ve öz anlatım şekli şimdi.

Düşen helikopterden kurtulmak mıydı şans? Yoksa ölümü beklemek miydi şanssızlık, ölenlerin arasında? Kırık bir bedenin donmasına şahit olmak, an be an yaşamak mıydı kader, çaresiz bir sessizliğin tam ortasında?

Haber peşindeyken haber olmak…

***

Evet, hiçbir helikopter havada kalmamıştı şimdiye kadar, pilotun dediği gibi. Ama bu iniş pek acı oldu. Çok ani ve kimsesiz…

Lider yaşayıp, lider ölmek miydi alına yazılan yoksa acı bir tarih olup unutulmayanlar arasına girmek mi koyu harflerle yüreklere kazılan?

Yıllarca uğrunda çile çekilen bir davanın, iş kazasına kurban gitmek mi kaderin bugünkü tercümesi?

***

Altı vatandaşımızı kaybettik.

Uzun uğraşlar, umut ışıklarını bir serap olmaktan ileriye götüremedi. Dualar yetmedi canları kurtarmaya ve teknoloji ve lojistik ve insanlar…

***

Umutları kaybettik.

Çok uzaktalar şimdi. Uçuşlarını tamamladılar, başka bir diyara…

Mekanları cennet olsun, başımız sağ olsun.