Sonbahar-2

Sonbaharda, terk etmişliğin ağırlığını daha fazla taşıyamayan bir kadın... Aynaya her baktığında gördüğü yüzden iğrenme, ağlamaktan şişmiş gözlerine ısrarla bakma isteği, sonunda iki iri gözün tekrar dolması... Ama onları akıtamamak...

Sonbaharda bir kadın... Evinden hızla çıkıyor... Koyu turuncu hırkası, omuzlarından sarkıyor... Düz, uzun saçları belinin hizasında sallanıyor bir sağa bir sola, o koşarken... Açık kahve botları, kaldırımlarda ıslanıyor... Kadın, üzgün... Kadın, sevdiği adamı terk etmiş... Nedenini bilmiyor bile; kendisine çok kızıyor... Ayrılık, ağır geliyor ona... Adam? Adam şimdi ne yapıyor?...

Sonbaharda bir kadın... Parktaki ıslak taşların üzerine yapışmış sarı yaprakları eziyor koşarken. Herbir adımında çığlıklar atıyor yapraklar. Çoktan ölü olan canları yanıyor... Kadın, onları duymazdan geliyor. Çünkü içindeki çığlığı bastırmak istiyor...

Bir yalnız, bir aşık; insanların arasında durakalıyor yolun ortasında...

İri gözleri biraz uyku istiyor...

Elleri belki de bir kadeh sarmaya özlemli...

Aslında elleri, aşık olduğu adama özlemli...Onun uzun parmaklarına, geniş avuçiçine, siyah gözlerine, kısa saçlarına...

Düşünmeye daha fazla dayanamıyor kadın... Sonbaharda bir çaresiz; çığlıklar atarken ve gözlerinden yaşlar dinerken, dizlerinin üzerine yıkılıyor yere!

İnsanlar görmüyorlar... Kendi hayatlarındaki aşk hikayelerini anımsamıyorlar... Hayır, bunu yapmıyorlar! Belki de yapamıyorlar...

Sonbaharda, terk etmiş bir kadın, kendinden nefret ederek ve sevdiği adamı yanında düşleyerek adımlar atmaya devam ediyor... Bu kadın, nereye gidiyor?