Sonbahar

Baharın tazeliğini sonbaharın hüznüne bırakma vakti geldi. Artık zaman daha ağır, akrep yelkovanı kovalamaktan bıkmış... Koşar adımlar yavaşlamış, belki de evden hiç çıkmamalı. Aynalar niye küskün? Bu yüzdeki çizgiler de nesi?.. Kalp kırgın, kalp sessiz çığlıklarda. Bir kerecik görmeye gelseler ya... Bu düşünceler döner durur solgun bedeninde yorgun haykırışlarla, sessiz uyurken diğerleri yatağında. Böyle anlaşılmamıştı aslında. Hep yanında olacaklardı o yaşlanıp huysuz biri olsa da. Ama koca koca evlerin salonunun bir köşesine koyamadılar onu. Yıllarca düşündü ağladı beyninde çığlık gibi hep aynı soru: "Neden?" Koca koca evlerde vicdanımız rahat yaşamayı bildik ama biz insanların çoğu hâlâ o koca koca evleri elde ederken arkamızda duran, düştüğümüzde kaldıran üstelik bunu karşılıksız yapanları unuttuk. Kim olduklarını hatırlayamadın mı? O zaman kapat bu sayfayı açman gereken başka tozlu sayfalar var. Vicdanını en son ne zaman yokladın? Hatırla!Yüzü perde perde solmakta olan biri hâlâ gözleri yaşlı pencerede hayalinle oyalanmakta. Belki birgün olur da hatırlar uğrar gönlünü alırsın diye...