Sonbahar

26.10.2009, Paris

Sanki Zeytinburnu-Sirkeci banliyö trenine binmişim de gidiyorum. Sonbahar tüm güzelliğini ve çıplaklığını gözümün hatta yüreğimin en derin köşesine sunuyor. Sımsıcak bir sonbahar güneşi ve Paris’in köyleri… İçime umut dağıtıyor gibiler.

Bu evlerdeki hayatlar da tıpkı bizim evlerimizdeki hayatlar gibi mi? Buradaki köylünün derdi de Mahmudiye’deki Salih Enişte’nin derdiyle aynı mı? Sorunların büyüklüğü her ne kadar çeşitli olsa da tenimize işleyen bu güneş, soluduğumuz bu hava aynı. Bu da ister istemez ortak noktalarımızın olduğunu gösteriyor.

Yanımda oturan Afrikalı arkadaşımla bu durum kardeş yapmıyor mu bizi? Âdem ve Havva’nın çocukları değil miyiz hepimiz? Tren ilerliyor, zaman akıyor. Bir durak daha durmamacasına ve ileri doğru…