Sonbahar

Ey sonbahar...

Yanlış, yanılmış yalnızlıklar mevsimi... Kanamış ilişkilerden başladı yas tutmuş ayrılığımız...

Bir anarşist en sevdiği renge boyamış içi paslanmış yüreğimi, sürekli bir matem taşıyor....

Kuru, yapraksız ağaçların kırılgan gölgelerinde fırtınalar... Bu acayip kuş sürüsüde ne? Bayramımı kanatlılar aleminin? Yoksa bir habermi var dağların ardından? Fırtınalar fırtınalar gecikmeyin çünkü yetmez bir sonbahar bu yangın yerine...
Nedir nu kuş sürüsündeki alamet? Ve çıplak ağaçlara gizlenmiş matem...
Unuttum sevgili... kaybettim başlarken oluşturduğum şifreyi.. Çıkış yok benim için... Çıkış yok alametini çözmeden kuş sürülerinin..

Çıkış yok sevgili anlamını çözmeden matemini ağaçların...

Hem bu mevsime hem bu derde alıştım sevgili..

Ve fırtınalara yükledim, fırtınalara bıraktım... Yeni bir mevsim, yeni bir sevda ihtimalini...