Sonbaharda huzur başkadır...

Nedenini bilmediğim bir huzur kaplıyor içimi sonbahar aylarında. Çocukluktan kalma huzurlu bir anı mıdır yoksa unutulmuş bir aşk mıdır bilemiyorum. Unutulup gittiğine göre sanırım çok farklı bir durum söz konusu.

En çok bu aylarda kaçmayı seviyorum bu şehirden. Sevmesine seviyorum da pek fırsat olmuyor :) En çok yağmur sonrası toprak kokusu beni içerisine çekiyor. Herkesin yağmurla yaşadığı aşk başkadır ya hani.. Bazısı çiçekle yağmurun aşkını, bazısı da denizle yağmurun sevdasına vurulur ya. Ben, yağmurun en çok toprakla olan aşkını seviyorum.

Güzel olan şey ise hayatın mânasını sonbaharda daha net anlama fırsatımın olması. Şöyle düşünülebilir belki: "Yaşadığını her an hayatın anlamını çözebilirsiniz." Ancak gerçek hayat hayallerden ibaret değil. Dünya da çok az kimsenin hayallerini yaşadığını düşünmekteyim. Düşünmekle iyi mi etmekteyim onu da bilmemekteyim :)

Herkesin hayatı parmak izidir aslında. Kimsenin hayatı kimseninkine benzemez, benzememelidir de zaten. Kim ister ki başkasının yaşadığı hayatı tekrar yaşamak. Bu hayatın "kopyala-yapıştır" dan ibaret olmadığını gösterir bize.

İçinden geçenleri kaçımız yapıyoruz? Kaçımız en olmadık zamanlarda isyan edip çığlık atıyor? Ya da kaçımız reklamlarda toz pembe görünen; herşeyi bırakıp, yelkenliyle açık denizlere yol alıyor? Aslında kabul etmesek de aynı hayatın fotokopilerini yaşamaktayız. Sayfaların rengi değişiyor, yazısı değişiyor, cildi değişiyor ama konu hep aynı.

Şimdi planlarımı yaptım. Sonbahardan maksimum huzuru alıp yeni yıla daha mutlu ve huzurlu bir başlangıç peşindeyim. Başarabilecek miyim bilmiyorum. Bildiğim bir gerçek var ki o da yelkenlimin her an yola çıkmaya hazır olduğu...