Sonbaharlarda ölürüm !

Çöpçülerin küreklerini sararmış yapraklar doldurmaya başladı, sarı sıcak yaz günleri veda edeli çok oldu, rüzgar davetsiz bir misafir misali penceremi tıklayalı beri yüreğime yine hazanlar üşüşmeye başladı.

Sonbahar yine yükünü almış çıkıp geldi işte.

Benim mevsimimdir sonbahar, hazanın ve hüznün mevsimi, bunaltan yaz sıcaklarından kaçıp bir sessiz limanın esenliğine kendimi atarcasına sonbaharlarımla sevişir yüreğim.

Kişinin kendisini sorgulayabileceği en güzel mevsimdir sonbahar, rüzgarın ürküten uğultusunu bir gece yarısında korkmadan içeri buyur etmektir, aşka, ayrılığa, vuslata, yalnızlığa ve yoksulluğa dair çalakalem birşeyler karalama coşkusudur sonbahar, en arabesk sevdaların koynunda çaresiz kalmaktır, yalnız ; yapayalnız kalmaktır koca kalabalıklarda sonbahar.

Benim mevsimimdir sonbahar, yalnızlığımın ve çaresizliğimin mevsimi, kendimle başbaşa kalmanın, kendimi her gece sorgu odalarında fütursuzca sorgulamanın mevsimidir sonbahar; o çok sevdiğim mazoşist ruh halimin en derbeder hallerinde kalabilmektir sonbahar.

Bir tek kendime hükmüm geçer, bir tek kendime acıları reva görme hakkını bulurum kendimde; işte o yüzdendir kendime adarım solgun sonbahar mevsimlerini.

Yere düşen her sararmış yaprakta ben varım, kendimi görürüm bir bir bittiğimi, tükendiğimi ama bir sonraki mevsime daha gür ve güçlü bir şekilde merhaba dediğimi bilirim, sonbahar benim yüreğimin intiharıdır aslında ama öte yandan da tekrar dirilişimin müjdecisi.

Belki sizde seversiniz solgun sonbaharları, belkide bir sonbahar sabahında doğmuş olmanın esrarengiz bir bağıdır hazan mevsimi ile aramızdaki tutku, kim bilir?