Sondan başlarsak ne olur?

Her işin, her olayın bir başlangıcı, bir “ilk” i var.

Sondan başlamaz hiçbir şey.

Yaratılış sebebi var her olayın, nedensiz başlamaz.

Sudan sebeplerle asla…

Kuvvetli deliller, istek, arzu başlatır bir şeyleri.

Düşünce fırtınaları, hayaller, planlamalar, ince ayrıntılar, hesaplar.

Saniyeler, dakikalar, saatler, günler, aylar, belki yıllar alır.

Bir zaman kavramı içinde gelişir, olgunlaşır…

Ve bir düzen içinde, yani bir temeli var her şeyin.

Bütün canlı, cansız varlıklar böyle, olaylarda böyle.

Kural değişmez, “ilk” i var…

“İlk”e dikkat etmezsek, sondan soru sorarız.

Hem sorulan, hem soran lal olur.

Minarenin alemine kafa takarız.

“İlk” i yoksa alemi nereye koyacaksın.

Alemden başlamanın sakıncaları var.

Bıraktın düşer, parçalar her yeri.

Şerefeyi, koskoca gövdeyi, en önemlisi temeli hatırlamalıyız.

Gölge bile bir varlığı anlatır, ama hepsini.

Gölgemiz bizimdir.

Uzayınca büyük olmayız, güneşin battığını hatırlamalıyız.

Temeli var…

Güneş batınca büyük gölgemizden eser kalmaz, bilmeliyiz.

“Neden” sorusu gölge kaybolduktan sonra aklımıza gelirse varlığımız şüpheli hale gelir.

“İlk”i var…

Demek ki, bir şeyiz ve bir “ilk”le başlamış.

O “ilk”i altından alınca düşeriz…

Bir şey var müstesna galiba.

Kutu…

Kapağını açmak son iş.

Açınca başlar bir şeyler.

Dibi görünür…

Kapak mı, gövdesi mi, dibi mi ilk?

Gövdeyi yaparsın, kapağı takarsın, dibin üstüne koyarsın, kutu olur.

Kötü mü olur?

Yo, kutu olur…

Olur da, içi boş olur!…

En iyisi şimdilik açtırmayalım kutuyu, söylemeyelim kötüyü..

Sevgi ve saygılarımla….