Sonsuz Düş Ülkesi'ne

“Benim hep yolum düşer
Düşlerin Ülkesi’ne…”

Ne zaman sen benden
Uzağa düşsen,
Ya da ben
Yanımda yoksun sanıp
Hüzüne düşsem
Bir gizemli yolda
Bulurum kendimi…
Yalın ayak yakalarım
Düşlerin Ülkesi’ni!
Bir ân’da
Nâr rengi yüreğim
Tutar ellerimi… 

“Bak yine yolum düştü
Düşlerin Ülkesi’ne…”

Ülkemde neler var
Ah, bilebilsen.
Gözlerimin ışıltısı
Her bir resim sen.
Kuşların kanat çırpışı
Titrek yürekli ben! 

Mavi nehrin çağlayışı
Tıpkı senin sesin.
O siyah beyaz çizgiler
Sanki senin nefesin…
Gölgeler, hiç kimsenin duymadığı
Seni fısıldar bana…
Renkler, kimselerin görmediği
Seninle buluşturur beni.
Gölgeler ve renklerle
Sen kaplarsın içimi. 

Yıkılmaya yüz tutan
Asırlık eve varsam düşümde
Bir ince sızı duyarım
Taa, kalbimin telinde… 

O vakit,
Kuş olup uçasım gelir
Harap evin içine…
Kırık kanadımla
Gözyaşını silesim gelir
Konuverip, o hüzünlü yüzüne…
Yanarım içten içe
Çaresiz sessizliğime…
Yüreğimle eğilirim
Evin mağrur sensizliğine… 

“Gördün mü! Yolum düştü
Sonsuz Düş Ülkesi’ne…”

Asla boyun eğmeyen
Mağrur evi görünce
Düşümün tüm rengini
Sensizlikten süzerim! 

Gölgeyi ve ışığı bilen sen
Kıyamazsın ki bana…
Kıyamazsın, düş de olsa
Sessiz ağladığıma…
Çizgiyi ve rengi tutan sen
Kıramazsın ki beni…
Kıramazsın, yavaşça süzülürsün
Düşlerimden içeri! 

Düşümün tek sahibi
Hiç tanımam mı seni…
En iyi sen çizersin
Neyi düşlediğimi… 

Düşümün Ülkesinde
Bana verdin resmimi…
Düşlerimden taşıyor
Ruhumun şu sevinci…
Üzülme sen, olmaz mı
Sevinçten dökülüyor
Gözlerimden hep inci… 

İncilerle bezenmiş buldum
Şu sapasağlam evi!
Parıltıda fark ettim
Beni gören gözleri…
Ve o an duyumsadım
Beni tutan elleri…
Resmimle bütünledim
Ömrümün düşlerini…
Düş Ülkesi’nde sevdim
Düşümün Sahibi’ni… 

“Ben! Bütün ömre serdim!
Düşüm'ün Ülkesi’ni…”

Yegâh Elif Mirzâde