Sonsuza Dek Sürmeliydi...

Ne demişlerdi ona ;
"Gelinlikle girip kefenle çıkacaksın"

O da söz dinledi; beyaza yazdı evi
İncecik, narin ve beyaz iğne oyası dantellerle donattı,
Üzerinde  işlemeler olan  bembeyaz,   leylak kokulu yastıklara koydurttu başlarını.
Çalıştı çabaladı,
Gelinlik beyazında sürdürdü yaşamını...

Bir gün...
Hani o çılgınca düşüncelerin,
Anarşist seslerin,
Ve dahası farkındalıkların doluştuğu o gün beynine:
Şöylece  bir baktı evceğizine;
Ne elinin işi, gözünün nuru desen desen beyaza yazan leylak kokulu örtüler,
Ne mutfaktan yükselen misk kokular..
Ne de annesinin nasihatleri hoş göründü gözüne...

Birden korktu...
Kefen beyazı ile çıkıvermek evden zül geldi ona...
Zül geldi gelmesine de...
Esas sözünü bozmak ar oldu ona.

Bembeyaz elleri yumruk oldu.
İçinden yükselen çığlığı bastırmaya çalıştı,
Tutamadı kendini...
Ağladı o gün.

O gün ;
Ağladı çaresizliğine.

Beyaza donattığı hayatında,
Ezelden beri var olan bembeyaz yalanlara,
İlk kez anlarcasına ağladı.

Sonra;
Bir gayret sildi gözyaşlarını
Derin bir nefes verdi...
Beyaza kesti donuk yüzü.

Ne demişlerdi..
"Gelinlikle girip
Kefenle çıkıcan..."

"Az sabret" dedi kendi kendine..