Sonsuza Doğru Bir Adım

Bazen çok yakın oluruz, bazen uzak kalırız. Ve o her uzak kalışımızda hayatın tadını alamamış oluyoruz. Ne kadar mutlu olmayı denesekte hep eksik kalıyor bir yanımız. Mutlu gibi görünür lakin içimiz hüzünle dolar, O’nun yokluğunu hissederiz. Eksik olanın farkında oluruz lakin açmayız O’na giden kapıları.

Oysa bilmeyiz ki, her şey bizim elimizde. O’na giden yol sadece bir adım ister. 

Sonsuz olan der ki,

"Sen Bana bir adım gel Ben sana doğru koşarım". 

Vazgeçişimiz çok üzücü.

Neden? diye sorduğumda ise cevabı kendimizden başka her şeyde ve herkeste sorun hata arayarak bulduğumuzu gördüm. 

Fakat o bir adım için sadece istemek yeter. 

Gönülden isteyince her şey oluveriyor kendiliğinden. O’na bağlı kalmak mutluluğumuzun daim olmasıdır. O’nu hissetmek O’nun için her şeyden vazgeçişimizin hatırasıdır. Her nefes aldığımızda ise O’nun varlığını duymak gücümüze güç, umutsuzluklarımıza umut katar.

Olmayacak bu sefer bitti dediğimiz anda beklenmedik bir yerden yardım gelince O’na sonsuz şükran ve sevgiyle minnettar olur ve bir kez daha yalnız olmadığımızı anlarız.

Çünkü, O sabredenlerle beraberdir. 

Değmez mi O’nun yolunda o mukaddes beraberlik için sabretmeye?!