Sonsuzluğa yürümeli insan...

Ne soğuktur mezarlığın yüzü... Hepimizin ebedi ıstırahatgahı... Yalan dünyada gezinirken telaşla, sakinliği anlatır üzerindeki mermer...

Kim ne yaşamış, bilemeyiz. Ama ölenler orada işte. Bedenleri nemli toprakta...

Dünyanın yalan olduğunu herkes bilir de, kimseler hatırlamak istemez gerçeği... Oysa sıra sıra dizilmiş bir sonraki yaşamını bekler ruhlarla bedenler... Esas yaşam ölümden sonra... Öldükten sonra hatırlanırsak yaşarız.

Ne soğuktur mezarların yüzü... Oysa yaşamın ışıltılarından daha sahicidir ölüm... Gelişimizi pek fark edemedik ama; giderken daha iyi anlarız belki hayatı...

Aşkın, şehvetin, korkuyla ecelin, dehşetle sevincin birbiriyle kucaklaştığı yerdir toprak... İçinden insanlığın yeryüzüne fışkırdığı... Hem ruhumuz hem en ölü yanımız... Hem yaşamdır hem de var olamamak...

Üst üste dizilirken cesetler, uygarlık almış başını yürümüş; yılları peşi sıra koşturarak... Her ölüm, yeni bir yaşamın harcı sanki... Her can, başkasına karışır veda ederken yeryüzüne...

Yürüdükçe giden öte yana, bu yanda kalanın göğsü kabarır; " Ne şanlıdır şu insanlık yürüyüşü!.."

Ölümler yaşatır bizi... Yaşayarak öldüğümüz gibi... Mezarlar tarih yazarken, tarihi yazanlar gider öte yana...

Bir yanda aşk, bir yanda ölüm... Her şeye rağmen, yaşasın dünya! 

Mezarlar ölülerini sayıp, son durağımızı beklerken usul usul... Sonsuzluğa yürümeli insan... Kimi zaman toprak altından, bazen de gökyüzünden...

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.