Sonu hüsran olsa da aşk

Sevip kaybetmek ya da hiç sevmemiş olmak

Sevda çok zordur çoğu zaman. İki insanın birbirine karşı benzer yoğunlukta duygular beslediği, uyumlu olduğu ilişkiler ne kadar azdır. Böyle olunca da bir taraf, ya karşı tarafı kendisine aşık edemediği için ya da daha az sevildiği ve kaybetme tedirginliği yaşadığı için zordur aşk. Hep bir acaba taşır içinde.

Bazen de bir sevgiliyi aniden bir şekilde kaybetmenin kederini ekleyin siz buna.
Bir sabah bir şey olmuştur sevdiğinizin hayatında ve siz artık olmazsa olmaz birisi değilsinizdir onun için. Ya da bir akşam yemeğinde size " kusura bakma ben başkasına aşık oldum. Elveda" demeyeceğinin de garantisi yoktur elbet.Gerisi tamamen isyan ve hüsran.Sonra keder dolu günler.

Sevgilimiz olan, eşimiz ya da nişanlımız olan birisini ebediyyen kaybetmek en acısıdır. Tam bir travmadır aslında.Ama gerçektir işte.(Zaten her ölen yetişkin birisinin sevgilisidir muhtemelen. Her sevilen de bir gün ölecektir).

Kaybediş sebebi ne olursa olsun ister başkası, ister sevdanın bitmesi, ister ölüm, bundan sonrasında çok zor bir yokluğa alışma dönemi başlar. Kederli insanın içini cayır cayır yakan gözyaşlarının bile içini rahatlatamadığı o korkunç yürek yarası zehir eder hayatı.

Derken bir süre sonra içteki yara aynen kalsa da, kabulleniş başarılır bir şekilde ve acının tortusu kalır geride. Bu dönemde her nesne, her benzeyen yüz, ortak gidilmiş yerler, ortak dinlenilmiş şarkılar, ortak arkadaşlar yürek volkanından ara ara püsküren lavlar gibidir. "keşke sevmeseydim onu madem böyle kaybedecektim" diye düşünür bazıları. En çok da aşık olduğu kişiyi üçüncü bir şahsa kaptıran ya da onun tarafından pat diye bırakılanlar. Ama, acaba gerçekten öyle midir? O insanı sevmiş ve kaybetmiş olmak hiç sevmemiş olmaktan daha mı kötüdür? Biz kendimiz ona aşık olmadan önceki duygusal boyutta mıyızdır? Bu aşk bize sonu hüsran olsa da hiç birşey katmamış mıdır?

Bence sevmiş ve kaybetmiş olmak hiç aşık olmamış olmaktan her zaman daha iyidir çünkü aşk her insanın hayatında mutlaka yaşaması gereken bir duygudur.Lakin herkes o kadar şanslı olmadığına ve çoğu aşkı hiç tanımadan öldüğüne göre, en azından tebessümle hatırladığımız hoş anıların sahibi olmak bile başlı başına bir zenginliktir değil midir? Zaten hayat dediğimiz şey de böyle acı tatlı deneyimler karışımından başka nedir ki. Bence aşk kesinlikle çok büyük bir zenginliktir.

Ayrıca unutulmaması gereken bir nokta, kaybedişlerin ve acıların da bizi ruhsal yönden büyüttüğüdür. Bu da önemli bir derstir kişiliğimiz için.

İyilikle kalın.