Sonunda anladım ya da anladığımı sandım- 3

Sonra birden bana döndün "EVLEN BENİMLE" dedin. Ben şaşkın şaşkın bakarken sen gülüyordun. Aslında bu akşam bu teklif için nasıl romantik şeyler planladığını anlatıyordun, bense hala şaşkındım ve sadece sana bakıyordum. İçinde bulunduğumuz şu ortamın planladığın onca şeyden çok daha romantik olduğu farketmiyordun.

İhanetini affettirmek için mi yapmıştın bu teklifi yoksa gerçekten benimle evlenmek için mi?

Ah bir bilseydim bu sorunun cevabını, ah bir emin olabilseydim. "EVLENMEK Mİ?" dedim. Nereden çıktı şimdi evlilik? Tüm sorunlarımız bitti evlilik mi kaldı dedim. Şaşırdın. Şaka yaptığımı sandım, halbuki ben çok ciddiydim.

Neden evlenmek istiyorsun benimle dedim, seni seviyorum dedin. İhanet ederken sevmiyormuydun dedim, her seferinde bunu yüzüme mi vuracaksın dedin.

Evet korktuğum olmuştu, kılıçlarımı kuşanmış, her açığında üstüne gelmeye başlamıştım. Herşeyi yaşadıklarımıza bağlıyordum, böyle devam ederse eminim cep telefonlarını, maillerini, eşyalarını kontrol etmeye de başlayacaktım. Ben bile kendime şaşırıyordum. Elbette hayır dedim. Ben böyle biri değilim, biliyorsun beni. Hiçbirzaman yaşanan hiçbirşeyi yüzüne vurmam, açığını aramam, seni kontrol edemem.

Biliyorum dedin, beni sakinleştirmeye çalışarak ve beni anladığını belirten bir ses tonuyla. Biliyordun beni, ama ben beni bilmiyordum. Henüz içimdeki fırtınalar son bulmamıştı.

Evlenemem seninle dedim. Neden dedin? Hep bunu beklemiyormuydun dedin? Evet bekliyordum, ama böyle bir suçun hediyesi olarak önüme konulacağını hiç düşünmemiştim. Sana güvenmiyorum dedim. Sana güvenene kadar bu teklifini rafa kaldırsak dedim. Bir süre deneyelim yeniden, eğer herşey düzelirse ve sen gerçekten istersen teklifini yenilersin ozaman, ama şimdi hayır seninle evlenemem dedim. Çok garip birisin dedin, sanki ilk defa farkediyormuşsun, beni yeni tanıyormuşsun gibi. Başka bir kadın olsa bu teklifi duyunca sevdiği adamın boynuna atlar, sarılır, ağlar ama sen buz gibisin ve hayır diyorsun dedin.

Beni anladığını sanmıştım ama yanıldığımı anladım. Normal şartlarda sen bana bu teklifi yapsan dünyanın en mutlu ve şanslı insanı olurdum ama sen bu teklifi bana bir hediye olarak veriyorsun, seni affetmemin hediyesi ve ben bu hediyeyi istemiyorum dedim. Beni anlamanı beklerken sinirlendiğini farkettim. Seni süründürmeye çalışmıyordum, ben sadece sana güvenmek istiyordum. Ağzından çıkan lafların doğru olduğuna inanmak istiyordum, seni kontrol etmek seni takip etmek istemiyordum. Seni seviyordum ve sevgimi buna alet etmek istemiyordum.

Peki dedin. Yeniden bana güvendiğini hissettiğimde eğer hala ikimizde bunu istiyorsak evleniriz dedin. Peki dedim.

Uzun zamandır olmadığım kadar huzurlu hissettim kendimi. Sen yanımdaydın, seninle içimdeki herşeyi konuşmuştum, sen beni anlamıştın bende seni. Seni seviyordum ve senin de beni sevdiğine yürekten inanıyordum. Gökyüzü halimize şahitti, omzuna yaslandım yeniden, bana sarıldın. Artık üşümüyordum yanımda sen vardın. Geçti dedin, bir kabustu, kötü bir rüyaydı, bitti. Ben yanındayım sen korkma dedin. Korkmuyordum, uzun zamandır hissetmediğim sevgini sıcaklığını yeniden hissediyordum. Sabaha kadar o deniz kıyısında oturduk. Tan yerinin ağramasını ve güneşin doğuşunu sevdiğim adamın kollarında izlemenin bu kadar güzel olacağını hiç düşünmezdim.

Şimdilik ikimizde gönüllü olarak EVLİLİK fikrini sandığa kaldırdık. İlişkimiz mi 1 haftadır güzel gidiyor, hatta hiç olmadığı kadar güzel gidiyor. Bu kriz ikimizde de bazı şeyleri değiştirdi sanırım..

Evlilik fikri ise umarım sandıkta fazla kalmaz ve sandık lekesi olmaz............