Sorgula (ma)

Her yarım bırakılmış hikâye, bir günahtır yazar için. Yarım bırakılıp israf edilmiştir ve her yarım bırakılmış hikâyenin içindeki karakterler peşini bırakmaz yazarının. Sonuçta yazarda bir insandır. Günah işleyebilir inançlarının içinde. Bazen başlar yazar hikayeye, sonunu bilmeden, bazen de sonunu bilerek başlar yazmaya, ama birleşmez her başlangıçla her sonu. Yazar bunu bilir ama umut varken içinde engel olmaz nedense? İşte bu seride, başladığım ve benim her yazmak istediğimde peşimi bırakmayan, yarım bırakılmış hikayelerin karakterlerini bulacaksınız. 

Yazar demişken, lafın gelişi takıyorum bu takıyı kendime. Ben kendime yazar diyorum ya! İşte bir yazabildiğim için. Yoksa vasıfsal olarak değil, kendime yakıştırdığım. Gerçek anlamda “yazar”lar nasıl oluşturur karakterlerini bilemem, ama ben gerçek hayattaki karşılaştığım, insanları karıştırarak oluştururum karakterlerimi… Affınıza sığınarak söylüyorum ve yazıyorum hikayelerimi. Belki bir karakterde kendinizi bulup, seversiniz diye… 

Yazar vasfını kazanmak ve “gerçek yazarlar” kadar vasıflı olmak için yazmaya, karakter oluşturup, hayatınıza girmeye çalışıyorum. Beklide karşınıza geçtiğimde konuşamadığım ve beni anlamanız için yazmaya çalışıyorum… 

Kırık hikayeler diyeceğim bu yazdığım, yarım hikayelere, çünkü sonu mutlulukla biten şeylere ancak, çocuklar sevinir. Benim tespitim; okur hikayelerin sonunda mutluluğu sevmez, çünkü iyi hikayelerin kahramanı ile kendini iliştiriverir. Bunu yapınca da bir bakar ki, bu kadar mutlu değil unutuverir karakteri. Okur, hep ulaşamadığı olayları saklar, mutsuzlukları saklar içinde. Bir toplulukta hep mutlu anlarını anlatır ama değer verdiği birine mutsuzluklarını, mutsuzluğunu yenmeye çalıştığı umutlarını anlatır. Okur, kitabın sonunda en az kendisi kadar mutsuz bir karakter ister, kendiyle pekiştirmek için ya da kendinde mutsuz bir karakter ister, kendini biraz olsun rahatlatıp teselli edebilmek için… Bu benim düşüncem tabi ki… 

Kırık hikayeleri okurken, ne kadar yarım bırakmışsınız kendinizi…