Sorgulama

Paldır küldür yaşıyoruz hayatı. Bir anda anlam kazanabilirken yaşananlar, bir anda yerle bir de olabiliyor. Sıkışıp duruyorum doğrularımla yanlışlarım arasında. Bir bulup bir kaybediyorum kendimi. Kendimde yakalıyorum bir ara benliğime sonra çok uzaklardan bakıyor bir anda. Koşuyorum arkasından. Yakaladığım da oluyor yakalayacağıma inanmadığım da...

Gel-gitlerle bir gelip bir gidiyoruz işte. Böyle olması gerekiyor belki de. Hep kendi omzuna taşımak da zor oluyor sözkonusu kendinsen bile.

Kötü olan ihtiyacın olduğunda kendini yanında bulamaman, her seferinde boşluklara çarpıp yığılman, dolu dolu yaşıyorum derken soyut kavramlarla çarpışman.

Neden olur ki? Birşeyleri oturtmak için onca çaba harcadıktan sonra en ufak birşeyde yıkılabilir insan. Hiç mi iz kalmaz çaba harcadığı zamanki halinden?

Biline biline üstelik en ufak birşeyin herşeyi berbat edebileceği yine de durmadan emek verilir? Neden ki? Madem çabucak yıkılacaksın yaparken ki onca çabaya da mı saygın yok ya da kendine??

Aslında ben hepsini geçtim de bile bile niye böyle yapıyorum hala, ilacım var da madem kim sürecek başıma????